November 2018

Normaal luidt november een periode in van aankomende feestelijkheden, maar dit jaar kreeg deze maand een donker randje. Op 9 november kregen we namelijk het bericht dat een van onze beste vrienden, Marcel, op zijn werk een herseninfarct had gehad en in zorgwekkende toestand naar het ziekenhuis was gebracht. Wat waren we hiervan geschrokken, zo uit het niets. Gelukkig ontvingen we de daarop volgende dagen steeds positievere berichten, dus we hoopten dat het uiteindelijk allemaal wel goed zou komen.

Ondertussen was het 18 november en deed Sinterklaas met zijn Pieten ons land weer aan. Jibin verkeerde op dat moment in volle twijfel over het feit of Sinterklaas nu wel of niet echt bestaat. Van de ene kant geloofde hij er niet meer in, maar nu het moment daar was sloeg de twijfel weer toe. Aangezien hij vorig jaar zomer al met het verhaal kwam dat Sinterklaas niet echt bestond en ook nu vertelde dat hij wel wist dat papa de pakjes voor de deur zette en wij die cadeautjes kochten (volgens hem wel op verzoek van Sinterklaas), hebben we hem maar verteld hoe het nu echt zit. Hij kon hier goed mee leven en gelukkig was de lol er niet minder om. Net als andere jaren zijn we de Sint met zijn Pieten gaan inhalen. Helaas konden we dit niet met z'n allen doen, want Majin had die dag haar eerste danswedstrijd met de Dance Crew van het Factorium. Die eerste wedstrijd bleek achteraf gelijk de Nederlandse Kampioenschappen HipHop te zijn, maar dat wisten wij op dat moment nog niet. Ook Ingrid en Rosalie waren niet van de partij, dus met zijn vijven hebben we deze traditie voortgezet. Vanaf het balkon van oma's appartement hebben we de stoet met Zwarte pieten en Sinterklaas voorbij zien komen en toen het plein weer leeg was zijn we als vanouds een cafeetje ingedoken en uiteindelijk hebben we de dag afgesloten bij Happy Italy. Net toen we klaar waren met eten belde Majin dat ze opgehaald kon worden. Ze hadden helaas de finale niet gehaald en mochten dus niet door naar de Europese Kampioenschappen, maar dat hadden we ook zeker niet verwacht voor een eerste keer. Ze had het wel heel leuk gehad en daar gaat het om.

Donderdag 22 november, toen Jibin en ik op het punt stonden om naar school te gaan, belde Karin ineens. Hoe dom ook, vroeg ik hoe het met haar was. Gelijk besefte ik dat het natuurlijk niet goed was anders zou ze mij 's morgens om 8.00 uur niet bellen. Gelijk zakte de vloer onder mijn voeten vandaan, want ik voelde het al aankomen. Karin vertelde mij dat Marcel woensdagavond laat was overleden. Ik kon het nauwelijks geloven en samen hebben we gehuild aan de telefoon. Jibin kreeg dit natuurlijk ook mee, maar het drong toch niet helemaal tot hem door. Hij haalde wel de dood van zijn beide opa's en oude oma aan en dat hij hen nog steeds mist , maar daarna was het onderwerp voor hem weer klaar. Toen mijn tranen waren gedroogd, ben ik hem dan ook naar school gaan brengen, want voor hem gaat alles gewoon door.

Hoe heeft dit toch kunnen gebeuren. Marcel die zo vol in het leven stond en zo genoot van zijn gezin, familie en alle gezelligheid om zich heen. Hoe oneerlijk kan het leven soms zijn. Wat een gemis voor Karin en Fenna. 29 november was de uitvaart en wat een indrukwekkend en emotioneel afscheid was het. Er waren rond de 300 mensen en dat gaf aan hoe geliefd Marcel wel niet was. In gedachten zal hij ook altijd bij ons blijven en met een glimlach kijken we terug op de momenten die samen hebben mogen beleven.

November was dus alles behalve een feestelijke maand, maar het leven gaat verder en we zullen Karin en Fenna proberen te steunen zoveel we kunnen.

2 maanden in een

Over september is niet zo heel veel te vertellen. Kinderen hebben het schoolritme weer opgepakt en Igor en ik zijn ook weer aan het werk gegaan.

9 september was wel een bijzondere dag. Dit was de dag dat ik mijn 50ste levensjaar afsloot, we vierden dat Igor nog midden in zijn 50ste levens jaar zit en ook stil stonden bij het feit dat Igor en ik al meer dan 25 jaar getrouwd zijn. Op al die bijzondere dagen waren we steeds niet thuis, omdat we ervoor hadden gekozen, deze met het gezin door te brengen. Toch wilde wij deze mijlpalen niet zomaar aan iedereen voorbij laten gaan, dus hadden we mijn 51ste verjaardag gekozen om onze dierbare vrienden en familie uit te nodigen om samen met ons het glas te heffen op de voorbije periode. Het was een heel geslaagde middag en avond en ondanks de uitgebreide voorbereidingen die eraan vooraf waren gegaan, waren we blij dat we het alsnog gevierd hadden. Een heerlijke dag om op terug te kijken en het weer zat ook nog eens mee.

Eind september ook nog even een gesprekje gehad met de leraar van Jibin om te vragen hoe het met hem gaat op school. Gelukkig was meneer Dirk erg positief, hij schijnt lekker mee te draaien in de klas en hij lijkt goed in zijn vel te zitten. Dat wilden wij graag horen.

Oktober begon vrij heftig. Dit had te maken met mijn werk en heeft als uitkomst dat ik vanaf nu Jibin alle dagen naar school kan brengen en van school kan halen. En eerlijk is eerlijk daar ben ik niet rauwig om. Ik had het namelijk al een hele tijd niet meer zo naar mijn zin daar. Meer tijd om me te richten op ons nieuwe avontuur. Gedurende de zomervakantie hadden we het idee opgepakt om ergens een vakantiehuis te kopen, bestemd voor de verhuur en bedoeld als aanvulling op ons niet opgebouwde pensioen. We hebben vervolgens veel op internet gekeken en kwamen toen uit bij Hongarije, omdat het daar voor ons nog betaalbaar is. Om zo'n beslissing te kunnen nemen, moet je op z'n minst zelf een keer in het land zijn geweest, dus de herfstvakantie had al snel een invulling.

Zaterdag 13 oktober zaten we dus al vroeg in de auto op weg naar Keszthely in Hongarije, de hoofdstad van het Balatonmeer. Alles bij elkaar zijn we 17 uur onderweg geweest en om 19.00 uur kwamen we aan bij ons geboekte huisje aldaar.

Zondag hebben we de omgeving verkend. We zijn eerst naar het strandje op nog geen 10 minuten afstand van ons huisje gelopen en van daaruit hebben we een heel stuk langs het Balatonmeer gelopen. Heerlijk rustig maar ook erg mooi.

Vervolgens wilden we naar het centrum van Keszthely lopen, maar dit mislukte een beetje en uiteindelijk kwamen we wel bij een winkelcentrum aan, maar deze lag niet in het centrum. Toch heeft Majin hier wel haar slag kunnen slaan en heeft daar een hele stapel T-shirts gekocht (gekregen). Inmiddels waren we ook weer vlakbij ons vakantiehuisje, dus zijn we teruggelopen om even wat te eten en te relaxen.

Tegen 4 uur zijn we in de auto gestapt en zijn we op die manier naar het centrum gereden. Het was er vrijwel uitgestorven want de winkels zijn hier op zondag buiten het seizoen blijkbaar gesloten, maar het was wel een heel charmant centrum. Het schijnt dat het seizoen hier eind september echt voorbij is en dat was ook te zien. We hebben toch de omgeving even goed bekeken en wij hebben de indruk dat het hier in de zomer wel heel gezellig kan zijn. Uiteindelijk zijn we nog lekker een hapje gaan eten en daarna zijn we terug naar ons huisje gegaan. Morgen zou de huizenjacht beginnen.

Maandag hadden we slechts een bezichtiging, want de tweede ging niet door, omdat dat huis inmiddels was verkocht. Het was een leuk huis met nogal een onlogische indeling, waar weinig aan te veranderen viel, dus deze viel al gelijk af. 's Middags zijn we naar het kuurstadje Heviz gereden, bekend om zijn Thermale baden, die een geneeskrachtige werking zouden hebben voor o.a. reuma patienten en tevens een stadje dat in de winter goed bezocht wordt door toeristen met leuke winkeltjes en restaurantjes. Hier hebben we gezellig doorheen gewandeld.

Dinsdag hadden we in principe 4 bezichtigingen staan, maar met de eigen inbreng van de makelaar werden dat er uiteindelijk 7. In de ochtend zijn de kinderen nog wel meegegaan, maar 's middags zijn ze lekker met hun mobiel en tablet in het huisje gebleven. Bij die 7 zaten best aardige huizen, maar de ligging was allemaal behoorlijk ver van de bewoonde wereld en het meer en dat was niet echt wat wij in gedachten hadden, dus ook deze huizen vielen allemaal af. Woensdag hadden we in eerste instantie ook maar 1 bezichtiging staan, maar dat werden er 2enhalf. De eerste was het ook niet, maar toen kwam de makelaar met een woning die pas net in de verkoop stond en op een plek lag die wij toch wel een beetje voor ogen hadden. Helaas waren de eigenaren op dat moment niet thuis en konden we de woning alleen van een afstand bewonderen. Het huis en de ligging spraken ons wel heel erg aan en dus gaven we aan dat we toch wel heel graag binnen wilden kijken en of dat dan donderdag kon, omdat we vrijdag weer naar huis zouden rijden. De makelaar heeft dit kunnen regelen, maar hij zou daar zelf dan niet bij kunnen zijn. Geen probleem wat ons betreft. 's Middag hadden we ook nog een bezichtiging van een huis, wat ik in de afgelopen dagen daar nog had opgespoord. Een heel erg leuk huis met een prachtig uitzicht op het Balatonmeer, maar waar nog ongelooflijk veel aan gedaan moest worden en dat is niet handig als de afstand zo ontzettend groot is en je een verbouwing niet graag uit handen geeft aan een Hongaars bedrijf, terwijl je er geen controle op hebt. Onze hoop was dus gevestigd op de laatste bezichtiging op onze laatste dag daar.

Na deze bezichtiging zijn we naar het centrum van Kesthely gelopen en daar hebben we een bezoek gebracht aan het kasteel van Kesthely Wat een mooi gebouw is dat en binnen kregen we van een oudere man die daar werkte en zo'n 40 jaar geleden 3 maanden in Nederland had gestudeerd een uitleg over de bibliotheek in zeer goed Nederlands. Hou bijzonder was dat. Daarna zijn we nog naar een soort van reptielenmuseum geweest, maar daar zal ik maar niet teveel over zeggen, behalve dat we daar enorm hebben lopen rillen van afschuw maar ook hebben gelachen om de hele opzet. De dag hebben we afgesloten met een bezoek aan de Mac.

Donderdagochtend om 9.00 uur, kinderen waren opnieuw in het huisje gebleven, stonden we bij het hek van het huis wat we de dag ervoor op een afstand hadden gezien. We werden aller aardigst ontvangen door een wat ouder Schots echtpaar die behoorlijk op hun praatstoel zaten. Zij hebben ons een rondleiding door hun huis gegeven en Igor en ik waren toch wel behoorlijk enthousiast. Een behoorlijk ruim huis, waar niet zo heel veel aan gedaan hoeft te worden op een goede locatie. Hier zouden we zeker over na gaan denken. Na de bezichtiging zijn we broodjes gaan halen en hebben we met de kids ontbeten. Daarna hebben we onze zwemspullen gepakt en zijn we naar Kehidakustany gereden, waar een binnenzwembad was en tevens kuuroord. Bij het zwembad was ook een glijbaan van 94 meter en een stroomversnelling, dus wij dachten gezellig lekker een middagje te gaan zwemmen, maar dat liep anders. We kwamen namelijk binnen en het stonk er gigantisch. Blijkbaar zit er zwavel in het water, wat dus geneeskrachtig werkt, maar dat ruikt dus naar rotte eieren of moos. Wij dachten dat we er wel gewend aan zouden raken en de temperatuur van het water was heerlijk, zo'n 33-35 graden, dus vol goede moed zijn we het water ingegaan. Jammer genoeg raakten we dus niet gewend aan die vreselijke lucht en ook de glijbaan viel een beetje tegen, dus na ruim een uur hadden we het wel gezien en zijn we ons maar weer gaan aankleden en zijn we naar ons huisje gereden om vervolgens allemaal onder de douch te gaan staan om ons van de vieze lucht te ontdoen. Eenmaal gedoucht ben ik alvast wat spullen bij elkaar gaan zoeken, want tenslotte wilden we de volgende dag niet te laat vertrekken. Vervolgens zijn we nogmaals naar het centrum van Keszthely gereden en hebben we daar in een leuk restaurantje nog heerlijk gegeten voor niet te veel geld. Tja, dat scheelt toch wel wat met o.a. Nederland.

Vrijdag zijn we om 7.15 uur dankzij de laatste bezichtiging toch wel met een goed gevoel terug naar Nederland gereden. Of dit ook voor de kinderen geld is een beetje de vraag. Voor hen was het natuurlijk niet echt een vakantie zoals ze dat gewend zijn, maar dat hadden wij hen van te voren al wel verteld. Toch hebben we ook wel wat leuke dingen ondernomen, dus ik hoop dat dit voldoende compensatie is geweest om toch van een leuke vakantie te kunnen spreken.

Inmiddels zijn we alweer bijna 2 weken verder, hebben we thuis het een en ander op een rijtje gezet en hebben we dus een bod uitgebracht op het laatste huis wat ook is geaccepteerd. Op termijn zullen we dus een vakantiehuis in Hongarije hebben. Hoe gaaf is dat.

Het komende jaar zal in het teken staan van een kleine modernisering van het huis, zullen we het moeten gaan inrichten en daarnaast willen we er ook een zwembad bij aanleggen, zodat het volledig vakantieproof is. Vanaf 2020 hopen wij het te kunnen gaan verhuren.

Na deze enerverende week hadden we de zondag weer eens afgesproken met Yan en zijn papa en mama. Deze keer hadden we gekozen voor een binnen speelplek, omdat de jongens daar veel beter tot elkaar komen en wij als ouders op ons gemak kunnen bijkletsen. Het werd een geslaagde middag bij KidzCity in Utrecht en nog steeds vind ik het heel bijzonder dat onze jongens hun vriendschap die zij in China al hadden opgebouwd hier kunnen voortzetten.

25 oktober hebben we stil gestaan bij de dag dat we 14 jaar geleden dat alles veranderende telefoontje kregen. Dat was het moment dat wij eindelijk papa en mama mochten worden. Het blijft zo'n bijzondere dag die je op dat moment weer helemaal terug kan halen alsof het de dag van gisteren was. Wat zijn we trots op ons meisje en wat houden wij ontzettend veel van haar en zo ook haar broer. Wat is hij blij met zijn zus.

Verslag van augustus

01-08 Om 3:30 uur gaat de wekker. Igor en ik kleden ons aan. Igor zet de laatste spullen in de auto en ik maak de kinderen wakker. Om 4:00 uur zitten we in de auto en zijn we onderweg naar Italie. De eerste 3 uur gaan zoals verwacht vlot, maar ook daarna konden we goed doorrijden. Noodgedwongen maken we maar een paar extra stops om maar niet te vroeg in Como aan te komen. Op 200 km van onze eindbestemming voor vandaag hebben we afgesproken met San, Ingrid, Rosalie en Youri in het plaatsje Emmen in Zwitserland. Hier drinken we gezamenlijk wat en samen leggen we daarna de laatste kilometers af. Uiteindelijk komen we om 16:30 uur aan in Como en checken we ons in. We hebben 2 naast elkaar gelegen appartementen aan een leuk pleintje met terrasjes niet ver van het Comomeer. Na alle spullen binnen te hebben gezet zijn we de buurt ingelopen en hebben we een restaurant uitgezocht. Hier hebben we buiten op het terras prima gegeten, maar van gezellig en rustig natafelen was geen sprake, want uit het niets begon het ineens ontzettend hard te waaien. De parasols en stoelen vlogen over het plein. Na alles even vanonder een afdakje aanschouwd te hebben en nadat we toch nog even een ijsje zijn gaan halen, zijn we door de regen maar teruggelopen naar onze appartementen. Hier hebben we met z'n allen nog even wat gedronken en zijn vervolgens op tijd gaan slapen. Tenslotte hadden we er al heel wat uurtjes opzitten.

Dag 2 van de vakantie.  Vanmorgen in een van de gezellige smalle straatjes in de buurt van ons appartement ontbeten en daarna naar het meer gelopen. Hier hebben we tickets gekocht voor een boottochtje van ruim een uur en dit was heerlijk gezien de warmte. Nadat we van de boot afkwamen hebben we lekker zitten lunchen bij een restaurant aan het water met als toetje een heerlijk Italiaans ijsje. Vervolgens zijn we met een soort van tram de berg opgegaan. Het ging echt stijl omhoog. Boven hadden we een fantastisch uitzicht over het meer en de omgeving. Eenmaal weer beneden zijn we via allerlei binnendoor straatjes terug naar ons appartement gelopen, waar we heerlijk even op onze koele kamer hebben gehangen. 's Avonds zijn we nog lekker ergens gaan eten en iets na tienen zijn we de jongens op bed gaan leggen.

 

Dag 3. Vandaag stond Milaan op het programma. Na opnieuw een lekker ontbijt ergens buiten op een terras, zijn we naar het treinstation van Como gelopen. Hier hebben we (dachten we) de trein naar Milaan genomen. Wat namelijk niet helemaal duidelijk was door het gebrekkige Engels wat de Italianen spreken, was dat deze trein niet naar Milaan zou rijden, maar het eerst volgende station als eindstation zou hebben i.v.m. werkzaamheden aan het spoor. Na amper 5 minuten stonden we dus alweer buiten. Met een bus werden we vervolgens naar een volgend treinstation gereden, wat voor Jibin niet zo'n geweldig avontuur was. Het was namelijk behoorlijk heet in de bus en de rit voer door de bergen en was nogal slingerachtig. Na ruim 20 minuten stonden we eindelijk weer op een perron en konden we de trein weer in. Vervolgens moesten we nog een keer overstappen en daarna nog een stuk met de metro. Totaal zijn we 3 uur onderweg geweest, dus jullie kunnen het humeur van de kids vast wel enigszins inschatten. Eenmaal boven de grond stonden we wel gelijk op het plein met daarop de Dom. Wat een prachtig gebouw is dat. Aan datzelfde plein zat een zeer exclusief overdekt winkelcentrum waar we gelijk maar een hapje zijn gaan eten, want daar waren we wel aan toe. Nadat iedereen weer een beetje was bekomen van de reis zijn de mama's met de meiden gaan shoppen en zijn de papa's met de jongens op pad gegaan. Zij hebben zich beperkt tot de Ferrari-winkel en een terras terwijl wij de ene na de andere winkel bezochten. Toen de portemonnee leeg was hebben we de mannen opgepikt en zijn we weer richting de metro gelopen om aan de terugreis te beginnen. Gelukkig verliep deze een stuk vlotter en konden we nu wel gewoon in de trein tot aan Como blijven zitten. Om 20:00 uur waren we terug en na de spullen op de kamer te hebben gelegd en even te hebben relaxed zijn we nog even wat etenswaren gaan inslaan voor de reis van morgen en daarna zijn we nog even een ijsje gaan eten. Onze tijd in Italie zat er bijna op. Op naar Kroatie.

 

 

Dag 4 Vandaag zijn we richting Kroatië vertrokken. Om 8:15 uur zaten we in de auto en op de teller stond een afstand van zo'n 575 km. Door de vele files werden we door onze TomTom al snel van de snelweg gestuurd, waardoor we de route grotendeels over binnenwegen hebben gereden. Hierdoor liepen de kilometers wel aardig op, maar we konden tenminste wel doorrijden. Op een gegeven moment belanden we in een soort van niemandsland en het leek wel of we daar alleen maar rondjes aan het rijden waar, maar uiteindelijk kwamen we toch om 17:00 uur aan bij ons huis in Porec, waar de eigenaar ons al stond op te wachten. Na een rondleiding door het huis zijn de kinderen snel hun zwemkleding gaan aantrekken en hebben ze een duik genomen in ons prive zwembad voor de komende 2 weken. Onze reisgenoten arriveerden ruim een half uur na ons en ook Rosalie en Youri doken gelijk het zwembad in. De mannen hebben vervolgens de auto's uitgeladen en Ingrid en ik zijn de koffers gaan uitpakken. Vervolgens zijn we naar de Lidl gelopen voor de eerste boodschappen en 's avonds hebben we lekker een soort van Tapas gegeten op ons overdekt terras naast het zwembad. Nu kan het relaxen dan echt beginnen.

 

 

De daarop volgende 2 weken hebben we erg veel aan en in het zwembad gelegen, want daar waren de temperaturen ook naar. We hadden allerlei waterattributen meegenomen, van grote opblaas flamingo tot waterpistolen, ballen, luchtbedden /banden, watervolleybalnet en opduikstokjes, dus er was volop vermaak. We hebben zelfs met beide families en heus waterballonnengevecht gehouden, waarbij het vullen van de ballonnen meer tijd in beslag nam dan het hele "gevecht" zelf. Ook 's avonds kon er gezwommen worden, want het zwembad was verlicht. Naast deze waterpret hebben we ook nog wel wat ondernomen.

 

 

 

We hebben een middag waterfietsen gehuurd en zijn hiermee de zee opgegaan. Vanaf de waterfiets kon je in zee glijden en in eerste instantie vonden Majin en Jibin dit wel leuk, maar het zoute water zorgde ervoor dat dit tochtje toch een eenmalig iets werd. Vervolgens hebben de jongens daar op een mini quad mogen rijden, wat Jibin ontzettend stoer vond en hebben ze nog boven een trampoline gebungeld. Daarna was het de beurt aan de meiden en zijn we langs de boulevard en in historisch centrum van Porec nog even gaan shoppen. Tussendoor hebben we natuurlijk ook nog een hapje gegeten en uiteindelijk zijn we terug gewandeld naar ons vakantieverblijf.

 

 

 

 

We hebben een bezoek gebracht aan de grotten van Baredine. Dit was zo'n 20 minuten bij ons vandaan. Het betrof hier een ondergrondse grot. Onder begeleiding van een gids zijn we door de 5 zalen naar het ondergrondse meer op 60 meter diepte afgedaald, waar we kennis konden maken met de grottenolm. Een hele prettige bijkomstigheid was dat de temperatuur daar gemiddeld zo'n 15 C was en dat was na de hitte van de afgelopen dagen wel heel aangenaam. De rondleiding duurde bijna een uur en na een half uur afdalen betekende dat ook dat we terug de trappen weer op moesten die we daarvoor waren afgedaald. In het begin geen probleem, maar het laatste stuk waarbij de temperatuur ook langzaam weer opliep was dat toch nog best afzien. Eenmaal weer boven de grond mochten de kinderen nog een souvenirtje uitzoeken. Jibin koos natuurlijk voor een kristal, want ons mannetje is dol op stenen.

 

 

 

Ook hebben we een bezoek gebracht aan Rovinj. Rovinj is een vissershaven aan de westkust van het schiereiland Istrië. De oude stad staat op een landtong, met huizen die dicht op de kust liggen. Een wirwar van geplaveide straatjes leidt naar de kerk op de heuveltop van St. Euphemia, waarvan de torenhoge torenspits de skyline domineert. In die smalle straatjes wordt allerlei kunst vertoont, met name schilderskunst en dat maakt het nog leuker om daar te lopen. Wij hebben onze ogen uitgekeken en ik vond Porec al een leuk/mooi historisch centrum hebben, maar dit was ook wel heel gezellig en weer eens wat anders. Wij hebben ook een bezoek gebracht aan de kerk en daar hebben we 3 kaarsjes opgestoken voor beide opa's en oude oma.

 

 

 

Dan zijn we nog naar Pula geweest. Hier hebben we de oude Arena bezocht. Daarnaast hebben we ook een bezoekje gebracht aan de Mac. De eerste die we in de tijd dat we in Kroatië zijn tegengekomen. En tot enig ongenoegen van een van onze reisgenoten hebben we ook de tal van merkkleding winkels bezocht. Al met al weer een leuke dag.

 

 

De laatste 2 dagen voordat we weer aan de terugreis zouden beginnen hebben we weer lekker aan het zwembad doorgebracht. Hebben we nog wat restaurantjes in Porec uitgeprobeerd. Hebben we een bezoekje gebracht aan het aquarium, wat overigens niet zo heel veel voorstelde en zijn we nog even over de Kermis gelopen. En toen zat het er alweer op. Vrijdag 17 augustus zijn wij weer richting Nederland vertrokken en omdat het allemaal mee zat op de weg, hebben we de 1320 km in een keer kunnen afleggen tot grote vreugde van de kids. Zo konden zij nog lekker 2 dagen thuis zijn, voordat ze weer naar school moesten.

 

Inmiddels hebben zij er alweer 2 weken school opzitten en zijn wij ook weer aan de slag gegaan. Zo raar dat je zo snel weer in het ritme zit en de vakantie op de achtergrond verdwijnt. Natuurlijk hebben we nog wel stilgestaan bij Jibin's dag. 23 Augustus was het precies 6 jaar geleden dat die kleine hummel ons leven binnen kwam gestapt. Toen stilletjes en terughoudend, maar nu een super lieve vrolijke, spontane kwebbelkous. Voor deze speciale dag mocht hij natuurlijk een cadeautje uitkiezen en mocht hij kiezen wat we zouden eten. Zoals verwacht viel de keuze op de Mac. Jibin heeft genoten van zijn dag en iedereen die het horen wilde heeft hij er ook over vertelt. Fijn dat hij het net zo'n mooie en bijzondere dag vindt als dat wij dat vinden. Op naar 8 september, de dag dat hij 6 jaar geleden voet zette op Nederlandse bodem en voor het eerst kennis maakte met familie en vrienden. Niet dat we dat gaan vieren, maar toch even een momentje om even bij stil te staan.