Normaal luidt november een periode in van aankomende feestelijkheden, maar dit jaar kreeg deze maand een donker randje. Op 9 november kregen we namelijk het bericht dat een van onze beste vrienden, Marcel, op zijn werk een herseninfarct had gehad en in zorgwekkende toestand naar het ziekenhuis was gebracht. Wat waren we hiervan geschrokken, zo uit het niets. Gelukkig ontvingen we de daarop volgende dagen steeds positievere berichten, dus we hoopten dat het uiteindelijk allemaal wel goed zou komen.
Ondertussen was het 18 november en deed Sinterklaas met zijn Pieten ons land weer aan. Jibin verkeerde op dat moment in volle twijfel over het feit of Sinterklaas nu wel of niet echt bestaat. Van de ene kant geloofde hij er niet meer in, maar nu het moment daar was sloeg de twijfel weer toe. Aangezien hij vorig jaar zomer al met het verhaal kwam dat Sinterklaas niet echt bestond en ook nu vertelde dat hij wel wist dat papa de pakjes voor de deur zette en wij die cadeautjes kochten (volgens hem wel op verzoek van Sinterklaas), hebben we hem maar verteld hoe het nu echt zit. Hij kon hier goed mee leven en gelukkig was de lol er niet minder om. Net als andere jaren zijn we de Sint met zijn Pieten gaan inhalen. Helaas konden we dit niet met z'n allen doen, want Majin had die dag haar eerste danswedstrijd met de Dance Crew van het Factorium. Die eerste wedstrijd bleek achteraf gelijk de Nederlandse Kampioenschappen HipHop te zijn, maar dat wisten wij op dat moment nog niet. Ook Ingrid en Rosalie waren niet van de partij, dus met zijn vijven hebben we deze traditie voortgezet. Vanaf het balkon van oma's appartement hebben we de stoet met Zwarte pieten en Sinterklaas voorbij zien komen en toen het plein weer leeg was zijn we als vanouds een cafeetje ingedoken en uiteindelijk hebben we de dag afgesloten bij Happy Italy. Net toen we klaar waren met eten belde Majin dat ze opgehaald kon worden. Ze hadden helaas de finale niet gehaald en mochten dus niet door naar de Europese Kampioenschappen, maar dat hadden we ook zeker niet verwacht voor een eerste keer. Ze had het wel heel leuk gehad en daar gaat het om.
Donderdag 22 november, toen Jibin en ik op het punt stonden om naar school te gaan, belde Karin ineens. Hoe dom ook, vroeg ik hoe het met haar was. Gelijk besefte ik dat het natuurlijk niet goed was anders zou ze mij 's morgens om 8.00 uur niet bellen. Gelijk zakte de vloer onder mijn voeten vandaan, want ik voelde het al aankomen. Karin vertelde mij dat Marcel woensdagavond laat was overleden. Ik kon het nauwelijks geloven en samen hebben we gehuild aan de telefoon. Jibin kreeg dit natuurlijk ook mee, maar het drong toch niet helemaal tot hem door. Hij haalde wel de dood van zijn beide opa's en oude oma aan en dat hij hen nog steeds mist , maar daarna was het onderwerp voor hem weer klaar. Toen mijn tranen waren gedroogd, ben ik hem dan ook naar school gaan brengen, want voor hem gaat alles gewoon door.
Hoe heeft dit toch kunnen gebeuren. Marcel die zo vol in het leven stond en zo genoot van zijn gezin, familie en alle gezelligheid om zich heen. Hoe oneerlijk kan het leven soms zijn. Wat een gemis voor Karin en Fenna. 29 november was de uitvaart en wat een indrukwekkend en emotioneel afscheid was het. Er waren rond de 300 mensen en dat gaf aan hoe geliefd Marcel wel niet was. In gedachten zal hij ook altijd bij ons blijven en met een glimlach kijken we terug op de momenten die samen hebben mogen beleven.
November was dus alles behalve een feestelijke maand, maar het leven gaat verder en we zullen Karin en Fenna proberen te steunen zoveel we kunnen.
