Ze hebben het vandaag reuze naar hun zin gehad, maar toch was het voldoende carnaval voor het hele jaar. Ons verder niet meer gezien in het feestgedruis. Wij kunnen wel wat leukers bedenken .....
Lilypie Waiting to Adopt tickers
vrijdag 28 februari 2014
woensdag 26 februari 2014
Nog steeds niet helemaal te bevatten
De dagen gaan een beetje op en neer. De ene dag gaat het best wel goed en kunnen we de draad weer aardig oppakken en de andere dag komt het allemaal weer keihard binnen en is het verdriet weer erg groot. Heel logisch allemaal, want het is ook nog maar zo kort geleden, maar helaas heeft het ook zijn weerslag op mijn gezondheid. Ik voel me al weken behoorlijk gammel en het wil maar niet echt over gaan. Toch heb ik hier wel enige haast mee, want binnenkort willen we er met z'n viertjes even tussenuit en dan wil ik mij toch wel wat fitter voelen. Het uitje hebben we dubbel en dwars verdiend en is ook echt nodig om weer even de zinnen te verzetten. Tenslotte gaat ons leven toch "gewoon" door.
Vrijdag barst hier het feest van het zuiden los en MaJin kan niet wachten tot ze haar Pocahontas jurk aan mag. Jibin wilde zich in eerste instantie niet verkleden, maar gisteren is hij ineens van gedachte veranderd en wil hij Spiderman worden. Morgen dus nog op pad voor onze jongste. Lekker op tijd. Buiten het Carnaval op school, zal er verder weinig aan gedaan worden. MaJin vindt het alleen op school leuk en wat Jibin betreft moeten we het nog even afwachten. Ikzelf heb absoluut niets met dit feest en Igor, die het als enige wel gezellig vindt, zal er dit jaar ook weinig van mee krijgen.
Vrijdag zal ik foto's plaatsen van onze Pocahontas en Spiderman (of iets anders)
Vrijdag barst hier het feest van het zuiden los en MaJin kan niet wachten tot ze haar Pocahontas jurk aan mag. Jibin wilde zich in eerste instantie niet verkleden, maar gisteren is hij ineens van gedachte veranderd en wil hij Spiderman worden. Morgen dus nog op pad voor onze jongste. Lekker op tijd. Buiten het Carnaval op school, zal er verder weinig aan gedaan worden. MaJin vindt het alleen op school leuk en wat Jibin betreft moeten we het nog even afwachten. Ikzelf heb absoluut niets met dit feest en Igor, die het als enige wel gezellig vindt, zal er dit jaar ook weinig van mee krijgen.
Vrijdag zal ik foto's plaatsen van onze Pocahontas en Spiderman (of iets anders)
zaterdag 15 februari 2014
We zijn nu 8 dagen verder
Om te beginnen wil ik iedereen heel hartelijk bedanken voor hun medeleven, lieve woorden en steun. Dit heeft ons heel erg goed gedaan.
Het is een bizarre week geweest, bestaande uit intens verdriet, ongeloof, machteloosheid en ook boosheid, want waarom ....???
De dagen na 7 februari zijn we vooral geleefd. Er moest tenslotte een uitvaart worden geregeld en dat is niet iets waar je op dat moment mee bezig wil zijn. Het liefst was ik heel hard weggelopen, maar het hoort er nu eenmaal bij en het is iets waar je doorheen moet. Tenslotte gun ik mijn vader ook een waardig en mooi afscheid, want dat heeft hij meer dan verdiend. Afgelopen donderdag 13 februari was de dag waar ik als een berg tegenop zag (en ik niet alleen). Hoe moest ik in hemelsnaam die dag doorkomen zonder volledig in te storten, maar gelukkig ben ik een dochter van mijn vader, dus ook hier hebben we ons doorheen geslagen. Er waren heel veel mensen aanwezig en er is mooi gesproken. Hieruit bleek wel hoe geliefd en gewaardeerd mijn vader was en dat geeft een heel warm gevoel.
Na de uitvaart kreeg ik van mijn vriendin Karin het mooiste compliment wat ik me op dat moment maar bedenken kon, al heeft ze zelf misschien niet in de gaten gehad wat het voor mij betekent heeft. Ze zei dat ze heel veel dingen van mijn vader die genoemd werden in de toespraken heel duidelijk in mij terug zag. Wat mooi om dat te horen.
Nu, 2 dagen later voelt het als verdoofd. Mijn hoofd weet heel goed wat er afgelopen maand allemaal is gebeurd, maar toch lijkt het gevoelsmatig niet binnen te komen. Ik voel me leeg, maar tranen komen er op dit moment niet. Het lijkt wel dat nu de uitvaart achter de rug is de boze droom eindelijk voorbij is en dat we nu gewoon weer verder kunnen, maar dat is natuurlijk niet zo. We gaan in ieder geval wel proberen de draad weer op te pakken, maar er zullen ongetwijfeld nog veel momenten komen waar we weer keihard met onze neus op de feiten worden gedrukt.
Door dit heftige gebeuren ben ik er niet eerder aan toegekomen om te vertellen dat onze kleine man inmiddels zijn eerste twee zwemlessen erop heeft zitten. 8 Februari was zijn eerste les en ook al stond ons hoofd er niet naar, dat koppie van Jibin dacht al weken aan niets anders. Aangezien de afgelopen tijd voor de kinderen ook niet makkelijk is geweest, wilden wij dit Jibin niet ontzeggen. Tenslotte besefte Jibin nauwelijks wat er de dag daarvoor gebeurd was (Inmiddels begint het langzaam tot hem door te dringen). Helemaal blij ging hij dan ook zaterdag mee naar het zwembad. We kregen eerst wat uitleg en daarna moesten we onze jongeman meegeven aan de zweminstructrice. Helaas hadden wij geen zicht op het bad met de beginners, dus we moesten er maar het beste van hopen. Na drie kwartier kwam hij enthousiast uit het bad en blijkbaar was het allemaal goed gedaan. En ook vandaag heeft hij het weer goed naar zijn zin gehad. Ik ben erg benieuwd hoe lang onze druktemaker over zijn diploma A gaat doen.
Ook MaJin heeft voldoende afleiding gekregen door lieve moeders van vriendinnen die ons meisje regelmatig onder hun hoede hebben genomen. Hiervoor ben ik hen ontzettend dankbaar. Ik vrees dat bij haar de klap nog wel moet komen. Ze heeft nog maar weinig gehuild en vertoont wat vluchtgedrag. Als ik maar van alles onderneem, dan hoef ik er tenminste niet aan te denken. Gelukkig kwamen bij de uitvaart wel de tranen, maar nog steeds redelijk ingehouden. We houden haar de komende tijd goed in de gaten.
Dan nog even iets over gisteren; Valentijnsdag.
MaJin kreeg een lieve brief van haar vriendje ???? (wisten wij niets van) Er zaten stempels in met hartjes en roosjes, een bloemetjes gum en een pen. Op het briefje stond geschreven dat hij hoopte dat ze nog lang verkering zouden hebben. Hoe schattig is dat.
Het is een bizarre week geweest, bestaande uit intens verdriet, ongeloof, machteloosheid en ook boosheid, want waarom ....???
De dagen na 7 februari zijn we vooral geleefd. Er moest tenslotte een uitvaart worden geregeld en dat is niet iets waar je op dat moment mee bezig wil zijn. Het liefst was ik heel hard weggelopen, maar het hoort er nu eenmaal bij en het is iets waar je doorheen moet. Tenslotte gun ik mijn vader ook een waardig en mooi afscheid, want dat heeft hij meer dan verdiend. Afgelopen donderdag 13 februari was de dag waar ik als een berg tegenop zag (en ik niet alleen). Hoe moest ik in hemelsnaam die dag doorkomen zonder volledig in te storten, maar gelukkig ben ik een dochter van mijn vader, dus ook hier hebben we ons doorheen geslagen. Er waren heel veel mensen aanwezig en er is mooi gesproken. Hieruit bleek wel hoe geliefd en gewaardeerd mijn vader was en dat geeft een heel warm gevoel.
Na de uitvaart kreeg ik van mijn vriendin Karin het mooiste compliment wat ik me op dat moment maar bedenken kon, al heeft ze zelf misschien niet in de gaten gehad wat het voor mij betekent heeft. Ze zei dat ze heel veel dingen van mijn vader die genoemd werden in de toespraken heel duidelijk in mij terug zag. Wat mooi om dat te horen.
Nu, 2 dagen later voelt het als verdoofd. Mijn hoofd weet heel goed wat er afgelopen maand allemaal is gebeurd, maar toch lijkt het gevoelsmatig niet binnen te komen. Ik voel me leeg, maar tranen komen er op dit moment niet. Het lijkt wel dat nu de uitvaart achter de rug is de boze droom eindelijk voorbij is en dat we nu gewoon weer verder kunnen, maar dat is natuurlijk niet zo. We gaan in ieder geval wel proberen de draad weer op te pakken, maar er zullen ongetwijfeld nog veel momenten komen waar we weer keihard met onze neus op de feiten worden gedrukt.
Door dit heftige gebeuren ben ik er niet eerder aan toegekomen om te vertellen dat onze kleine man inmiddels zijn eerste twee zwemlessen erop heeft zitten. 8 Februari was zijn eerste les en ook al stond ons hoofd er niet naar, dat koppie van Jibin dacht al weken aan niets anders. Aangezien de afgelopen tijd voor de kinderen ook niet makkelijk is geweest, wilden wij dit Jibin niet ontzeggen. Tenslotte besefte Jibin nauwelijks wat er de dag daarvoor gebeurd was (Inmiddels begint het langzaam tot hem door te dringen). Helemaal blij ging hij dan ook zaterdag mee naar het zwembad. We kregen eerst wat uitleg en daarna moesten we onze jongeman meegeven aan de zweminstructrice. Helaas hadden wij geen zicht op het bad met de beginners, dus we moesten er maar het beste van hopen. Na drie kwartier kwam hij enthousiast uit het bad en blijkbaar was het allemaal goed gedaan. En ook vandaag heeft hij het weer goed naar zijn zin gehad. Ik ben erg benieuwd hoe lang onze druktemaker over zijn diploma A gaat doen.
Ook MaJin heeft voldoende afleiding gekregen door lieve moeders van vriendinnen die ons meisje regelmatig onder hun hoede hebben genomen. Hiervoor ben ik hen ontzettend dankbaar. Ik vrees dat bij haar de klap nog wel moet komen. Ze heeft nog maar weinig gehuild en vertoont wat vluchtgedrag. Als ik maar van alles onderneem, dan hoef ik er tenminste niet aan te denken. Gelukkig kwamen bij de uitvaart wel de tranen, maar nog steeds redelijk ingehouden. We houden haar de komende tijd goed in de gaten.
Dan nog even iets over gisteren; Valentijnsdag.
MaJin kreeg een lieve brief van haar vriendje ???? (wisten wij niets van) Er zaten stempels in met hartjes en roosjes, een bloemetjes gum en een pen. Op het briefje stond geschreven dat hij hoopte dat ze nog lang verkering zouden hebben. Hoe schattig is dat.
vrijdag 7 februari 2014
We zullen je missen
Het heeft niet mogen zijn.
Vanmiddag om 13.45 uur hebben we afscheid moeten nemen van mijn vader.
We begrijpen er niets van en zijn intens verdrietig.
Vanmiddag om 13.45 uur hebben we afscheid moeten nemen van mijn vader.
We begrijpen er niets van en zijn intens verdrietig.
donderdag 6 februari 2014
Mijn hoofd staat er niet naar
Alweer een week geleden dat ik iets heb geschreven, maar om eerlijk te zijn staat mijn hoofd er absoluut niet naar. Na de laatste positieve berichten is het helaas weer achteruit gegaan met mijn vader en we zijn nu weer zo goed als terug bij af.
Onze dagen bestaan grotendeels uit ziekenhuisbezoekjes, ons flink houden voor de kinderen en verder een beetje als een zombie in huis hangen. Ik kan me nergens toe zetten en kan aan niets anders denken dan mijn vader.
We hopen er allemaal maar het beste van, maar dat valt niet altijd mee. Inmiddels ligt mijn vader alweer 4 weken in het ziekenhuis, waarvan 3 weken op de IC.
Onze dagen bestaan grotendeels uit ziekenhuisbezoekjes, ons flink houden voor de kinderen en verder een beetje als een zombie in huis hangen. Ik kan me nergens toe zetten en kan aan niets anders denken dan mijn vader.
We hopen er allemaal maar het beste van, maar dat valt niet altijd mee. Inmiddels ligt mijn vader alweer 4 weken in het ziekenhuis, waarvan 3 weken op de IC.
Abonneren op:
Posts (Atom)