We zijn nu 8 dagen verder

Om te beginnen wil ik iedereen heel hartelijk bedanken voor hun medeleven, lieve woorden en steun. Dit heeft ons heel erg goed gedaan.

Het is een bizarre week geweest, bestaande uit intens verdriet, ongeloof, machteloosheid en ook boosheid, want waarom ....???
De dagen na 7 februari zijn we vooral geleefd. Er moest tenslotte een uitvaart worden geregeld en dat is niet iets waar je op dat moment mee bezig wil zijn. Het liefst was ik heel hard weggelopen, maar het hoort er nu eenmaal bij en het is iets waar je doorheen moet. Tenslotte gun ik mijn vader ook een waardig en mooi afscheid, want dat heeft hij meer dan verdiend. Afgelopen donderdag 13 februari was de dag waar ik als een berg tegenop zag (en ik niet alleen). Hoe moest ik in hemelsnaam die dag doorkomen zonder volledig in te storten, maar gelukkig ben ik een dochter van mijn vader, dus ook hier hebben we ons doorheen geslagen. Er waren heel veel mensen aanwezig en er is mooi gesproken. Hieruit bleek wel hoe geliefd en gewaardeerd mijn vader was en dat geeft een heel warm gevoel.
Na de uitvaart kreeg ik van mijn vriendin Karin het mooiste compliment wat ik me op dat moment maar bedenken kon, al heeft ze zelf misschien niet in de gaten gehad wat het voor mij betekent heeft. Ze zei dat ze heel veel dingen van mijn vader die genoemd werden in de toespraken heel duidelijk in mij terug zag. Wat mooi om dat te horen.

Nu, 2 dagen later voelt het als verdoofd. Mijn hoofd weet heel goed wat er afgelopen maand allemaal is gebeurd, maar toch lijkt het gevoelsmatig niet binnen te komen. Ik voel me leeg, maar tranen komen er op dit moment niet. Het lijkt wel dat nu de uitvaart achter de rug is de boze droom eindelijk voorbij is en dat we nu gewoon weer verder kunnen, maar dat is natuurlijk niet zo. We gaan in ieder geval wel proberen de draad weer op te pakken, maar er zullen ongetwijfeld nog veel momenten komen waar we weer keihard met onze neus op de feiten worden gedrukt.

Door dit heftige gebeuren ben ik er niet eerder aan toegekomen om te vertellen dat onze kleine man inmiddels zijn eerste twee zwemlessen erop heeft zitten. 8 Februari was zijn eerste les en ook al stond ons hoofd er niet naar, dat koppie van Jibin dacht al weken aan niets anders. Aangezien de afgelopen tijd voor de kinderen ook niet makkelijk is geweest, wilden wij dit Jibin niet ontzeggen. Tenslotte besefte Jibin nauwelijks wat er de dag daarvoor gebeurd was (Inmiddels begint het langzaam tot hem door te dringen). Helemaal blij ging hij dan ook zaterdag mee naar het zwembad. We kregen eerst wat uitleg en daarna moesten we onze jongeman meegeven aan de zweminstructrice. Helaas hadden wij geen zicht op het bad met de beginners, dus we moesten er maar het beste van hopen. Na drie kwartier kwam hij enthousiast uit het bad en blijkbaar was het allemaal goed gedaan. En ook vandaag heeft hij het weer goed naar zijn zin gehad. Ik ben erg benieuwd hoe lang onze druktemaker over zijn diploma A gaat doen.

Ook MaJin heeft voldoende afleiding gekregen door lieve moeders van vriendinnen die ons meisje regelmatig onder hun hoede hebben genomen. Hiervoor ben ik hen ontzettend dankbaar. Ik vrees dat bij haar de klap nog wel moet komen. Ze heeft nog maar weinig gehuild en vertoont wat vluchtgedrag. Als ik maar van alles onderneem, dan hoef ik er tenminste niet aan te denken. Gelukkig kwamen bij de uitvaart wel de tranen, maar nog steeds redelijk ingehouden. We houden haar de komende tijd goed in de gaten.

Dan nog even iets over gisteren; Valentijnsdag.
MaJin kreeg een lieve brief van haar vriendje ???? (wisten wij niets van) Er zaten stempels in met hartjes en roosjes, een bloemetjes gum en een pen. Op het briefje stond geschreven dat hij hoopte dat ze nog lang verkering zouden hebben. Hoe schattig is dat.