En langzaam breekt voorzichtig het zonnetje door.

Afgelopen maandag hadden mijn moeder en ik een afspraak met een van de behandelend artsen van mijn vader en een van de verpleegkundige die veelvuldig voor mijn vader heeft gezorgd. Dit gesprek vond plaats op mijn verzoek. Gedurende de weken dat mijn vader op de IC heeft gelegen liep ik hard weg voor alle informatie die de artsen ons gaven. Ik wilde alleen maar uitgaan van een goede afloop en iets anders wilde ik niet horen. Nu, zo'n twee maanden na zijn overlijden, kwamen er bij mij steeds meer vragen naar boven en dit zorgde ervoor dat ik het niet kon "afsluiten".

Maandag 7 april om 13.45 uur zaten we dus op dat afschuwelijke plekje op de 2de verdieping, uitkijkend op de klapdeuren van de IC. Drie weken lang zaten we daar dagelijks wel even te wachten. Toch zat ik er deze keer meer ontspannen. In principe wist ik nu wat me te wachten stond. Geen angst en helaas ook geen hoop meer, gewoon praten.
Anderhalf uur hebben ze geluisterd en mijn vragen beantwoord en het heeft mij hele nieuwe inzichten gegeven. Ik ben ontzettend blij dat ik het gesprek ben aangegaan ( en mijn moeder ook) en het heeft me echt rust gegeven.
Een ding is zeker, het was van te voren niet te voorzien en er is echt alles aangedaan om mijn vader er bovenop te helpen. Niemand valt iets te verwijten en iedereen heeft even hard gevochten. Helaas was de afloop onvermijdelijk.

Na dit gesprek heb ik het meer een plekje kunnen geven en heb ik het idee dat ik draad weer kan oppakken. Natuurlijk zijn er nog steeds moeilijke momenten, maar dat voelt nu toch anders.

Jibin lijkt de draad ook weer een beetje op te pakken. Het naar school gaan verloopt weer minder moeizaam en ook het slapen gaan gaat weer goed. Ik vermoed dat hij de verandering bij mij ook haarfijn aanvoelt.

MaJin doet gewoon nog steeds haar ding en van tijd tot tijd kan ze erg behulpzaam zijn. Dit is echt iets van de laatste tijd en we hopen dit er wel in te houden.
Daarnaast heeft ze deze week met de koorklas meegedaan met een liedjes wedstrijd; De Kender Kweek. 7 Scholen lieten ieder 2 liedjes in het dialect horen en daaruit werd een winnaar gekozen. En wat is een wedstrijd zonder publiek, dus woensdagochtend togen Igor, oma en ik richting de Euroscoop waar de wedstrijd zou plaatsvinden.
Ondanks dat ik er in eerste instantie niet zoveel zin in had, viel het uiteindelijk reuze mee. Er zaten hele leuke liedjes tussen ( helaas niet die van onze school, maar dat was niet aan hen) en het werd gezellig in het dialect aan elkaar gepraat, dus al met al toch een leuke ochtend. Zoals verwacht heeft MaJin haar school niet gewonnen, maar ze hebben het wel leuk gehad en daar gaat het uiteindelijk om.

Morgen gaan we weer eens gezellig op pad met onze vrienden San en Ingrid. De laatste tijd hebben we elkaar maar weinig gezien, dus hoogste tijd om de schade een beetje in te halen.