Wateroverlast

Vrijdagochtend waren daar de eerste tekenen dat het die dag anders zou lopen dan de dagen/weken daarvoor. Jibin had absoluut geen zin om te eten en met moeite kreeg ik er een halve boterham in. Niets was goed en overal werd een heisa van gemaakt. Toen we MaJin eenmaal naar school hadden gebracht heb ik hem wat papier, stiften, een schaar en lijm voorgezet en daar heeft hij zich toch wel weer even mee vermaakt. Na het “knutselen” hebben we samen een tijdje met de auto’s gespeeld, wat erg gezellig verliep en vervolgens heeft hij nog maar eens een keer naar de dvd van Chuggington gekeken. Hier is hij werkelijk helemaal dol op. Om 12.00 uur zijn we ons meisje gaan halen en omdat het vrijdag was, aten we soep in plaats van gewoon boterhammen. Bij die soep horen natuurlijk wel soepstengels en die vindt ons mannetje heerlijk. Na 2 stengels vond ik het tijd voor een hapje soep en daar dacht Jibin dus heel anders over. Toen ik de soepstengels buiten handbereik had gelegd, knapte er iets bij hem. Op dat moment begon hij te huilen en het kwam werkelijk uit zijn tenen. Heel even dacht ik dat hij gewoon heeeeeeeeeel boos was, omdat hij zijn zin niet kreeg, maar al snel had ik door dat dit heel anders was. Het kwam echt van heel diep en hij kon niet stoppen. Toen ik hem wilde troosten, schopte en sloeg hij om zich heen om vervolgens wel heel snel mijn hand weer te zoeken. Dit herkende ik ook van de tijd dat MaJin net bij ons was. Een hoop verdriet, frustratie en boosheid kwam eruit. Maar tevens is daar de angst om weer in de steek te worden gelaten. Zulke momenten zijn zo heftig, dat moeders het natuurlijk ook niet droog hield en ja als er dan toch al twee zitten te huilen dan doet dochter lief gewoon ook gezellig mee. Met z’n drieën zaten we dus te snotteren aan tafel en van eten kwam niet veel. Na zo’n 20 minuten kwam MaJin op het idee om hem even voor de TV te zetten, zodat hij wat werd afgeleid en dit was een gouden tip van ons meisje, want eindelijk bedaarde hij wat en kwam hij dicht tegen mij aan liggen. MaJin is toen toch maar haar soep op gaan eten, want tenslotte moest zij weer naar school. Doordat haar broertje zo van slag was, besloot MaJin dat ze best alleen naar school kon lopen en dat ik met Jibin maar lekker thuis moest blijven. Wat was ik ons meisje daar dankbaar voor, want natuurlijk wist ik dat ze dit goed zou doen. Toen Jibin eindelijk weer helemaal rustig was en ik hem weer aan tafel zette om zelf mijn soep op te kunnen eten, begon hij uit zichzelf ook gewoon te eten. Het leed was geleden en ons mannetje was er zichtbaar van opgeknapt. We wisten dat dit een keer moest gebeuren, want hij was naar ons gevoel net iets te vrolijk en het ging allemaal te makkelijk en over het algemeen houdt een kind dat niet lang vol. We zijn dan ook blij dat hij zijn verdriet en boosheid heeft laten zien, blijkbaar voelt hij zich nu genoeg op zijn gemak om dit aan ons te tonen. De rest van de middag was ie weer de gezellige Jibin en zelfs het eten bij mijn ouders ‘s avonds verliep goed en hij had weer de grootste lol. Om 19.00 uur zijn we naar huis gegaan, nadat we afscheid hadden genomen van ons meisje, want die bleef na lange tijd weer eens logeren. Eenmaal thuis hebben we ons mannetje gelijk uitgekleed en naar bed gebracht. Na het vaste bed ritueel, bedacht Jibin dat hij toch eigenlijk niet zoveel zin had om te gaan slapen en hij bleef maar druk doen en zodra ik aanstalten maakte om mij wat terug te trekken, raakte hij lichtelijk in paniek. Toen ik hem wilde troosten pakte hij mij helemaal vast en wilde mij niet meer loslaten. Nadat ik zo’n 20 minuten ongelukkig naast zijn bed had gezeten, besloot ik om hem in ons bed te leggen en even naast hem te gaan liggen zodat ik hem beter vast kon houden en binnen een paar minuten was hij vertrokken. Na een kwartier heb ik Igor geroepen om hem over te leggen in zijn eigen bed en daarin heeft hij verder de hele nacht geslapen. Het was een heftig dagje. Zaterdag werd ons mannetje om 7.00 uur wakker en Igor is met hem naar beneden gegaan, zodat ik nog even kon blijven liggen. De gebroken nachten beginnen toch wel op te breken en doordat Igor weer gewoon aan het werk is, is het logisch dat ik er ’s nachts uit ga als Jibin begint te huilen. Iets na negenen ben ik opgestaan en ik trof een gezellig mannetje aan. De ochtend verliep soepel en er leek geen vuiltje meer aan de lucht, maar dit veranderde rond het middaguur. Zoals elke zaterdag eten we dan bij de ouders van Igor en ook nu wilde onze kleine man hier niets van weten. Op zich geen probleem, maar de reden waarom ons mannetje niet wilde eten, daar waren we het niet mee eens. Hij wilde namelijk liever met de kassa spelen i.p.v. eten en ja dat gaat natuurlijk niet gebeuren, dus hup daar waren de tranen weer. Na een tijdje ben ik hem gaan troosten en dat liet hij goed toe, maar de kassa bleef buiten bereik van Jibin. Uiteindelijk koos hij letterlijk eieren voor zijn geld (wat een leuke woordspeling)en is toch wat gaan eten. 2 Eieren en komkommer. Niet echt wat we in gedachten hadden, maar we gaan niet over alles moeilijk doen, want de ene keer gaat het nu eenmaal beter dan de andere keer. Na deze maaltijd mocht hij eindelijk gaan spelen met de kassa en nicht Jennifer heeft hem hierbij gezelschap gehouden. Om 14.00 uur zijn we weer naar huis gegaan en daar heb ik de verfspullen voor de dag gehaald. Volgens de gegevens van het tehuis vindt hij dit erg leuk en dat bleek ook zo, want hij heeft wel uur lekker zitten kliederen. Wel moest er een doekje binnen handbereik liggen, want stel je voor dat er wat verf op je vingers komt (pietlut). Helaas was MaJin net iets te laat terug van haar logeerpartijtje om samen met haar broertje te schilderen, dus terwijl Jibin alweer met zijn auto aan het spelen was heeft ons meisje in haar eentje nog een prachtig kunstwerk gemaakt. Nadat ik de boel had opgeruimd wilde ik gaan stofzuigen, maar dat wil Jibin dan ook en dat werkt niet, dus toen ik hem duidelijk maakte dat ik dit alleen wilde doen, was het weer huilen. De stofzuiger maar even aan de kant gezet en op verzoek van MaJin de sjoelbak onder de bank uitgehaald. Jullie raden het al, Jibin wilde ook graag meedoen en dat mocht hij ook wel, maar dan moest hij zich wel aan een paar regeltjes houden en daar had meneertje natuurlijk geen zin in dus was het weer mopperen en huilen. Het was zelfs zo erg dat hij op een gegeven moment MaJin echt pijn deed en dat accepteren wij natuurlijk niet en dat hebben we hem duidelijk laten merken. Ook nu ging hij weer flink over zijn toeren en dat was voor mij ook een beetje de druppel en barste ik in tranen uit. Het werd me gewoon allemaal een beetje te veel. Ik denk dat alle onzekerheid, frustratie en spanningen van de afgelopen jaren er toch even uit moesten. Iedereen zei steeds dat ik zo relaxed was en zo heb ik mij de laatste tijd ook gevoeld, maar nu dus even niet. Er is ineens ook zoveel veranderd nu er weer een mannetje van 3 jaar in huis rondloopt. En als dat mannetje ook nog eens zo verdrietig en boos is, dan twijfel je even of je er wel goed aan hebt gedaan. Gelukkig ebt dat gevoel heel snel weg en weet ik heus wel dat het allemaal wel goed komt, maar toch het is allemaal best heftig. MaJin heeft mijn taak bij het eten even overgenomen en heeft haar broertje goed geholpen, zodat het geen bende werd en daarnaast is ze ook ontzettend lief voor mij geweest. Wat is het toch een fantastische meid. s ’Avonds is de rust gelukkig weer wedergekeerd en is Jibin lekker gaan slapen zonder al teveel moeite. Alle tijd dus om ons meisje nog even lekker te verwennen. Laten we hopen dat het morgen droog blijft ( in alle opzichten), want we hebben plannen om lekker even naar het bos te gaan. Het is een heel verhaal geworden, maar ook dit hoort bij onze procedure en het is niet alleen maar zonneschijn, maar soms valt er ook een buitje regen.

Een reactie van veel waarde

Om te beginnen richt ik mij even tot Yvonne, moeder van 2 Chinese meiden, die mij zojuist een reactie heeft gestuurd van onschatbare waarde. Zou je mij misschien willen mailen op oostersekanjers@hotmail.com zodat ik jullie mailadres ook heb. Ik zou je graag prive willen mailen. Daarnaast kan ik jullie vertellen dat de eerste rapportage af is en dat deze morgen de deur uit gaat en wel aangetekend. Dit is een vereiste van Kind en Toekomst, omdat het hier toch wel privacy gevoelige informatie betreft. Van de ene kant kan ik dit wel begrijpen, maar dan vind ik het wel vreemd dat het medischerapport met de eerste gegevens van onze zoon samen met het acceptatieformulier de dag na het voorstel door Kind en Toekomst gewoon per post wordt verstuurd. Ook de enige 2 originele kleurenfoto's zijn gewoon per post verstuurd en wij moeten alles aangetekend doen. Beetje vreemd. Daarnaast hebben we Jibin's nieuwe passie ontdekt. Sinds 2 dagen speelt hij bijna onafgebroken met het keukentje wat ik van de zolder heb gehaald. Ik eet de hele dag plastic pizza's, eitjes, ijsjes en krijg het ene kopje koffie na het andere. Zo leuk om te zien dat hij hier zo mee bezig kan zijn.

Mijn volgende missie is nieuwe foto's uitzoeken voor ons digitale fotolijstje. Jibin zit daar regelmatig voor en dan is het natuurlijk niet leuk als hij zichzelf niet voorbij ziet komen. Gelukkig staat daar de foto naast, die wij van mijn nicht hebben gekregen bij onze aankomst en waar wij wel met z'n vieren opstaan. Joyce ik kan je vertellen, Jibin loopt regelmatig met deze foto in zijn handen en noemt ons dan allemaal op. Zo ontzettend lief. Inmiddels merken wij dat hij echt al heel veel begrijpt van wat wij tegen hem zeggen, want hij reageert daar meestal op de juiste manier op. Bijv. ga je jas maar halen of pak maar even een vork enz.enz en dit doet hij dan ook. Soms vertaald hij ook dingen voor ons. Bijv. wij zeggen; niet doen. En Jibin zegt dan Bo ja, niet doen. Ook herhaalt hij ons steeds meer en er komen inmiddels zelfs al spontaan Nederlandse woorden en zelf korte zinnetjes uit dat mondje van hem. Wat een kanjer is het toch ook. Toch blijft hij ook volop Chinees tegen ons praten en volgens mij denkt hij dat wij hem dan ook nog begrijpen. Ik moet zeggen, ik praat ook altijd wel gewoon terug alsof we echt een gesprek voeren en blijkbaar neemt ons mannetje daar genoegen mee. Voor alsnog raakt hij niet gefrustreerd als ik misschien wel helemaal verkeerd reageer. We hebben echt het idee dat ons mannetje van naturen een heel vrolijk ventje is. Hij lacht heel veel en ook zingt hij de hele dag door. Niet alleen maar Chinese liedjes, maar inmiddels hoort Enji Benji ook tot zijn repertoire. Wat een gezelligheid allemaal. Misschien nog wel een leuk weetje. Jibin heeft al kennis gemaakt met zijn kleuterjuf. Jibin staat namelijk al ingedeeld voor dit schooljaar. Als alles namelijk goed gaat zal ons mannetje in februari al gaan oefenen. Best een rare gedachte. Ik merk wel dat hij, doordat hij elke dag wel een keer op school komt, hij hier ook al een heel klein beetje vrijer wordt. Komt dus vast wel goed en zo niet dan gaan we gewoon de rest van het schooljaar alleen maar oefenen. Voorlopig zijn we nog lekker 3 maanden samen thuis.

Vele gezichten

Ons mannetje is heel veelzijdig en heeft meerdere kwaliteiten;

Een zeer behulpzaam mannetje

Een heel sportief mannetje

Misschien een tikkeltje agressief

Maar daarnaast ook super COOL (net als zijn zus)

En ook nogeens heel artistiek Daarnaast is het soms ook een beetje een miepert, want na elk hapje van zijn boterham gaat de tandenstoker in zijn mond en wordt het hele rijtje tanden afgewerkt. Je zou bijna denken dat hij een volmaakt gebit zou hebben, maar daar heb ik zo mijn twijfels over. Over 2 weken hebben Igor en MaJin een afspraak bij de tandarts, dus Jibin gaat gewoon gezellig met ze mee.

Vandaag 1 maand geleden

Jawel, vandaag is Jibin precies een maand bij ons. Zo vreemd dat het al zo vertrouwd voelt en we kunnen ons haast niet voorstellen dat het PAS een maand is. Het lijkt of hij al zoveel langer bij ons is. Dit betekent dat Sem, het vriendje van Jibin uit het tehuis, vandaag ook een maand bij zijn papa, mama en grote zus is. Dit hebben zij gisteren gevierd met zijn aankomstfeestje en natuurlijk wilden wij daar graag bij zijn ook al was het al snel na onze reis. Wij vinden het belangrijk dat de jongens contact met elkaar blijven houden en daarnaast hebben wij het ook zo ontzettend gezellig gehad met Jan, Marianne en Noah, dat wij ze ook graag weer wilden zien. We waren wel erg benieuwd hoe Jibin zou reageren, maar we zouden wel zien. Als hij overstuur zou raken, konden we altijd weer gewoon gaan. Iets na enen reden we richting Hilversum en na wat oponthoud onderweg, arriveerden we 14.45 uur bij de speeltuin. Onze beide kids hadden lekker een dutje gedaan in de auto, dus die konden er weer even tegenaan. Jibin heeft altijd wel even nodig om goed wakker te worden, dus in eerste instantie was hij niet heel enthousiast toen hij Sem zag. Daar en tegen zag je Sem helemaal stralen toen hij ons zag. Het was natuurlijk wel een feestje van herkenning, want tenslotte hebben we de volle tijd in China met hen opgetrokken. Die smile alleen al was onbetaalbaar. We hadden er goed aan gedaan om te komen en ons mannetje zou ook wel ontdooien. Er waren veel mensen aanwezig, maar helaas geen andere reisgenoten, dus we kenden er verder niemand. MaJin zocht Noah gelijk op en gelukkig had die ons meisje ook wel gemist, want vanaf dat moment waren ze weer onafscheidelijk.

Ook ons mannetje was inmiddels weer bekomen van zijn dutje en genoot volop van alle speelmogelijkheden.

Sem en Jibin hebben veelvuldig gebruik gemaakt van de glijbaan en ondanks dat ze niet echt met elkaar speelden, gingen ze elkaar ook niet uit de weg. Er zit tenslotte toch anderhalf jaar leeftijdsverschil tussen die twee en op die leeftijd is dat best veel.

We zijn ook tot de ontdekking gekomen, dat het met de hechting al best goed gaat. Ondanks de vele kinderen en volop speeltoestellen, wilde Jibin toch op zijn minst een van ons drieen in zijn buurt hebben. Zodra wij ons een beetje terugtrokken kwam hij weer meteen naar ons toe om een van ons weer ergens mee naar toe te nemen. De kinderen hadden de tijd van hun leven en ook wij hebben ons goed vermaakt. Ook doordat Jibin nog weleens werd aangezien voor Sem hadden wij aanspraak genoeg.

Ook hebben ze/we geboft met het weer, want het zonnetje liet zich zeer regelmatig zien. We hebben heerlijk op het buitenterras kunnen zitten en zo konden we de kinderen ook goed in de gaten houden. Ze hadden het beiden zo naar hun zin, dat we besloten tot het einde te blijven zodat we toch nog even met Jan en Marianne konden kletsen. Ze hadden het de hele middag zo druk gehad waardoor we nauwelijks aan een praatje toe waren gekomen. Omdat zij de locatie om 18.00 uur moesten verlaten, nodigden zij ons uit om bij hen thuis nog even een frietje te komen eten. Dit vonden wij wel gezellig en zo konden wij ook meteen een deel van alle cadeaus meenemen, want volgens mij kunnen ze nu wel een speelgoedwinkel beginnen.

Heerlijk om weer even in alle "rust" met elkaar te kunnen kletsen. Voordat we het wisten was het alweer bijna 20.00 uur, dus de hoogste tijd om weer afscheid van elkaar te nemen. 4 November zien we elkaar in ieder geval weer en ik weet zeker dat er ook daarna nog tal van afspraakjes volgen. Ook op de terugweg is Jibin weer in slaap gevallen en in tegenstelling tot MaJin kunnen wij hem wel zo in bed leggen. Vandaag zijn we even naar de camping gereden om Jibin ook langzaam aan dat stekje te laten wennen. MaJin en Jibin hebben samen op de trampoline gespeeld en dit ging erg goed. Ook heeft MaJin Jibin nog even rondgereden in zijn tractor, die andere campingvrienden bij ons op de veranda hadden gezet. Dank je wel Jacqueline, Jeroen en Jeroentje, super lief van jullie. Ons mannetje bleef braaf zitten, terwijl MaJin zich een ongeluk trapte. Toch hadden ze samen de grootste lol. Ook heeft onze grote meid haar broertje nog even de speeltuin mee ingenomen en ze hielp hem keurig op alle toestellen, dus wie weet brengen wij komende herfstvakantie wel wat uurtjes op de camping door. Ik denk niet dat we er al gaan slapen, want daarvoor moeten de nachten toch wel iets rustiger worden.

Deze week ga ik maar eens beginnen aan de eerste rapportage, want deze moet over een week bij Kind en Toekomst binnen zijn.

Van tijd tot tijd best pittig

Het valt niet altijd mee om weer een driejarig mannetje in huis rond te hebben lopen. Van MaJin zijn we gewend dat ze al aardig haar eigen gangetje gaat en dus hadden wij een groot deel van de dag onze handen vrij, maar dat is nu weer helemaal anders. Jibin kan nog niet zo goed alleen spelen en kan zich ook nog niet lang op een ding concentreren. Als ik samen met hem een puzzel wil maken of een mozaiek met gekleurde noppen, dan is dat allemaal maar voor even, want na een paar minuten gaat hij gewoon weer wat anders doen en laat mij met het andere zitten. Echter klinkt het dan al snel weer mama en moet ik toch weer bij hem komen. Het woord mama beheerst hij al als de beste, want het wordt veelvuldig gebruikt. Voor de rest is het nog erg veel Chinees, maar hij begrijpt al wel heel veel van wat wij zeggen. Hij zegt ook steeds meer dingen na, dus ik denk dat we over een paar weken nog veel beter met elkaar kunnen communiceren. Inmiddels gaat het afscheid nemen van Igor ’s middags ook zonder problemen. Papa wordt gewoon uitgezwaaid en de rest van de dag voldoet mama uitstekend. Hij zoekt me vaak op voor een knuffel of een aai over zijn bol en het liefst zou hij de halve dag gedragen willen worden, maar dat trek ik echt niet met 15 kg (schoon aan de haak). Jibin is een sociaal mannetje en iedereen op straat wordt aangesproken met Hallo. Alleen als we even stoppen om met iemand een praatje te maken, draait hij zijn hoofd weg. Hij heeft het niet zo op alle aandacht en daar zijn we ook alleen maar heel blij om. Tijdens het wandelen in de buggy, wordt er ook veelvuldig gezongen (in het Chinees). Een middag dut zit er helaas niet meer in. Niet in de buggy en al helemaal niet in zijn bed. Dit betekent dat hij er rond 17.00 uur eigenlijk helemaal doorheen zit, maar ja dan moet hij nog even. Hij wordt dan erg druk en opstandig en het eerste, achter het behang plak moment, heb ik dus al gehad. En ja, wat doet Jibin als mama flink op hem moppert, dan gaat hij heeeeeeeeeel hard huilen en doet zijn uiterste best om over te geven. Hoe hij ook zijn best deed dit lukte niet, dus voor mij een teken dat hij mij toch wel een beetje aan het manipuleren was. Toen Igor namelijk maandag voor het eerst naar zijn werk ging, was hij echt overstuur en toen vond ik het ook heel zielig toen hij ging spugen, maar nu was het anders. Ik heb zijn gedrag op dat moment ook genegeerd en toen hij eenmaal stil was ben ik naar hem toe gegaan en heb hem rustig toegesproken. Op dat moment sloeg zijn gedrag als een blad van een boom om. Hij had volgens mij goed in de gaten dat hij te ver was gegaan en dus deed hij er alles aan om het weer goed te maken. Ach, het is gewoon een ontzettend lief mannetje met een eigen willetje en daar is helemaal niets mis mee. Hij is ook nog eens heel behulpzaam en kan heel goed delen. Vanmiddag is een neefje komen spelen en natuurlijk mogen er op vrijdagmiddag dan best chipjes worden gegeten en ondanks dat ons mannetje dit erg lekker vindt, deelde hij ze ook heel goed uit aan zijn zus en neefje. Zij kwamen werkelijk niets te kort. Ook MaJin vindt inmiddels niet alles meer leuk wat haar kleine broertje doet en soms zou ze willen dat ze de tijd terug kon draaien. Gelukkig meent ze dit niet echt, want een kwartier later hebben ze weer dolle pret met elkaar en blijft ze hem kusjes geven voordat hij gaat slapen. Al met al blijft het vooral genieten en soms heel even niet. Wat wel heel bijzonder is om te horen is dat heel veel mensen zeggen dat hij er zo gelukkig en ontspannen uitziet. Dit is volgens mij niet iets wat hij kan spelen, dus ik hoop van harte dat hij zich ook echt fijn voelt bij ons.

Een paar foto's

Ons mannetje begint langzaam aan het buitenspelen te ontdekken. Vanmorgen was het zo'n lekker weer, dat Igor en ik besloten onze koffie buiten te nuttigen (nu kan het nog). Jibin vond het daardoor binnen gelijk een stuk minder gezellig en besloot ook maar naar buiten te komen. Vervolgens heeft hij genoten op de schommel.

Hij was echt aan het schaterlachen. Daarna was het tijd voor het wat serieuzere werk en dat was fietsen. Youri, Jibin vindt het echt heel lief dat hij jouw fiets mag hebben. Zou je ook een beetje zuinig willen zijn op je volgende fietsen en niet meer zoveel willen stunten, want met de fiets op de schommel kan vast niet goed blijven gaan (hihi).

Verder is puzzelen toch echt wel zijn ding. Hij kan nu zelfstandig een puzzel van 9 stukjes maken en verder zijn de houten puzzels zoals wij ze vroeger ook hadden een appeltje eitje voor hem. Leuk om geleidelijk aan zijn interesse te ontdekken. Vandaag heeft Jibin weer een grote stap gemaakt, want vanmiddag heeft hij papa gewoon uitgezwaaid met bye bye, zonder tranen. Wat is het toch een super kerel.

Papa weer aan het werk

Gisteren moest Igor weer aan het werk en hij ging gelijk de late dienst in. Dit betekent om 15.00 uur beginnen en om 23.00 uur klaar. Ik was erg benieuwd hoe dit zou gaan, want Jibin zou papa dus wel zien vertrekken, maar als het goed is zou hij hem niet meer thuis zien komen. Ik had me voorbereid op een zware middag en avond, maar gelukkig viel het uiteindelijk best mee. Igor had vorige week ook al eens alleen boodschappen gedaan en ook bracht hij MaJin weleens alleen naar school en dat leverde niet echt problemen op, maar nu voelde ons mannetje haarfijn aan dat dit anders was. Toen Igor ons mannetje een kus gaf, bleef hij maar om zijn nek hangen en wilde hem niet los laten. Ook al vertelden wij hem dat papa straks weer thuis zou komen, dat ging er bij hem niet in. Uiteindelijk heb ik hem van Igor overgenomen en dat was dus flink brullen. Samen hebben we nog even naar papa gezwaaid, maar ons mannetje ging helemaal over zijn toeren. Zo erg dat hij ging overgeven. Zo zielig, maar toen het er eenmaal uit was, kalmeerde hij wat en kon ik hem afleiden met een filmpje van Chuggington en toen hij weer helemaal rustig was hebben we samen nog gepuzzeld. Puzzelen vindt hij echt leuk en hier kan hij ook zelfstandig een tijdje mee bezig zijn. Yessssssss, eindelijk een medestander van de legpuzzel in huis. Om 15.30 uur zijn we samen MaJin van school gaan halen en voordat we bij school zijn roept hij al om zijn zus; Maji, waa ben je ? Zodra ze elkaar zien komt er bij beiden een big smile op hun gezicht. Zo leuk om te zien. MaJin ging gisteren ook weer voor het eerst naar ballet. Ze had al 4 weken gemist, dus ze wilde nu echt wel gaan. Doordat Igor late dienst had en de lestijd is veranderd naar een bijna onmogelijke tijd is oma deze keer met ons meisje meegegaan. Ik wilde dit Jibin ook niet nogeens aandoen. Jibin en ik hebben 's avonds dus maar met z'n tweetjes gegeten en dat ging eigenlijk erg goed. MaJin had voordat ze met oma vertrok nog 2 mini-pizza's op, dus die kon er ook weer even tegenaan. Om 19.00 uur kwamen oma en MaJin weer thuis en Jibin was opnieuw erg blij om zijn zus weer te zien. Samen hebben ze nog even wat lekkers gekregen en toen ben ik Jibin naar bed gaan brengen. Ik was zo benieuwd hoe hij het zou doen, zonder papa te hebben zien thuiskomen, maar na een verhaaltje te hebben gelezen en 2 liedjes te hebben gezongen is hij gewoon lekker gaan slapen. Binnen 10 minuten was hij in dromenland en kon ik dus terug naar ons meisje. Samen hebben we nog even TV gekeken en gekletst en om 20.30 uur is ons meisje ook naar bed gegaan en toen was het stil .................. Helaas heeft ons mannetje wel een hele onrustige nacht gehad, want ik ben er zowat elk uur uit geweest om hem even een aai over zijn bol te geven. Blijkbaar ging er een hoop door dat kleine bolletje heen. Uiteindelijk is ie na 5.00 uur rustig geworden en heeft hij alsnog tot bijna 9.00 uur heerlijk geslapen. Helaas was het deze keer mijn beurt om met MaJin op te staan, dus om 7.00 uur stond ik weer naast mijn bed. Op zich ook wel weer gezellig om een ochtend heerlijk met z'n tweetjes op te starten. Ik heb haar vervolgens naar school gebracht en toen ik weer thuiskwam zat onze kleine man net aan zijn boterham. Hij was blijkbaar wakker geworden met een grote glimlach om zijn mond en dan smelt je natuurlijk gelijk als je boven zijn bedje hangt. Vanmiddag was het afscheid van papa gelukkig een stuk minder heftig. Het was wel weer even huilen, maar voordat de auto de straat uit was, waren de tranen al gedroogd en hebben we gezellig samen zitten bouwen met de blokjes uit China. De rest van de dag is ook perfect gegaan en zelfs de aardappels met broccoli heeft hij zonder mopperen opgegeten. Ook is het naar bed gaan soepel verlopen, nu maar hopen dat de nacht ook wat rustiger verloopt. Inmiddels is het telefoontje naar Kind en Toekomst gepleegd. Zijn de benodigde documenten naar hen onderweg en ook de papieren voor de zorgverzekeraar zijn opgestuurd. Het is nu nog wachten op de inschrijving bij het GBA, zodat Jibin ook een sofinummer krijgt, maar helaas gaat dit pas na 11 oktober gebeuren. Ik kan mij nu gaan bezighouden met de eerste rapportage, want deze moet over 10 dagen al klaar zijn. Ik heb even gekeken naar wat ze willen dat er beschreven wordt en dat liegt er niet om. Ook willen ze dat we dit in het Engels doen, dus jullie snappen dat ik hier nogal tegenop zie. Ik snap best dat ze in China willen weten hoe het met de kindjes gaat, maar om ons in deze eerste weken al zo aan het werk te zetten, vind ik niet handig (dit is nog zacht uitgedrukt). Na deze rapportage zullen we er nog 5 moeten maken, dus de komende jaren zijn we hier nog wel even mee zoet. Komend weekend ga ik eerst een korte up-date met foto's via mail naar een medewerker van het tehuis sturen. Wij hebben tijdens de overdracht dit e-mailadres gekregen met het verzoek hen een beetje op de hoogte te houden van de ontwikkeling van de kinderen. Dit gaan wij zeker doen, want uit alles konden we merken dat ze erg betrokken waren bij de kinderen. Zoals jullie lezen hoef ik voorlopig niet stil te zitten. Druk, druk, druk.

Welkom terug

Vandaag heb ik het laatste bericht op de kanjeruitchina.waarbenjij.nu site geplaatst en vanaf nu ga ik hier weer verder. Het reisverslag van de waarbenjij.nu site laat ik afdrukken in boekvorm voor zowel Jibin als MaJin als een mooi aandenken aan deze bijzondere tijd. Mochten jullie daarin nog een reactie willen achterlaten, dan kan dat t/m eind september. De reacties worden namelijk ook in het boek opgenomen.

Vandaag 3 weken geleden

Vandaag is het precies 3 weken geleden dat ons mannetje ons leven kwam ingewandeld. Wat was hij onder de indruk van alles, maar wat sloeg hij zich er dapper doorheen. Binnen een half uur hadden we al een eerste innemende lach, maar natuurlijk was er ook verdriet toen de nanny en de directeur vertrokken. Inmiddels is hij al niet meer weg te denken uit ons gezin en wat past hij zich makkelijk aan. Zo bijzonder hoe flexibel kinderen zijn en dat geldt ook voor MaJin die zich al helemaal schikt in haar rol van grote zus. Sinds we terug zijn is ze erg behulpzaam en nu ze haar eigen dingen weer kan doen, kan ze ook veel meer van haar broertje hebben. Het loopt dus allemaal erg lekker en we genieten volop. Inmiddels zijn we ook alweer een aantal dagen in Nederland en het eerste bezoek aan de gemeente is al afgelegd. Hierbij hebben we een formulier ontvangen dat we Jibin hebben aangemeld voor de inschrijving in het GBA. Voor de inschrijving zelf hebben we op 11 oktober pas weer een afspraak staan, want ze hebben een enorme wachtlijst i.v.m.de instroming van studenten. Gisteren zijn we naar het ziekenhuis geweest voor een complete adoptie-screening. Ook hier heeft hij zich heel dapper gedragen en op het eerste gezicht oogt onze grote jongen gezond. Natuurlijk moeten we de bloeduitslagen en het onderzoek van de urine en ontlasting nog afwachten, maar voor nu lijkt alles in orde. Ben wel erg benieuwd of we nog een inhaalslag moeten maken wat betreft de inentingen. Over 2 weken hebben we een telefonische afspraak om de eerste bevindingen te bespreken en 4 weken later volgt er een tweede telefonisch afspraak. Verder slaapt Jibin al lekker in zijn eigen bedje op zijn eigen kamertje. Hij slaapt erg snel in en slaapt de hele nacht door (dat was bij MaJin wel anders). Wel horen we meerdere malen per nacht nog wat kreten, maar met een aai over zijn bol is hij gelijk weer rustig. Boterhammen gaan er inmiddels ook probleemloos in, alleen het avondeten wil nog niet zo lukken. Ach, we mogen natuurlijk nog niet al te veel van hem verwachten, hij doet het al zo goed. Hij praat steeds meer Nederlandse woordjes na en hij begrijpt ons ook steeds beter (nu wij hem nog). Al meerdere keren heeft hij ons duidelijk willen maken dat hij naar de WC moest (grote boodschap), maar wij klunzen begrepen hem dan weer niet en dan is het eigen schuld dikke bult. Ook is ons mannetje erg opruimerig en na het eten zet hij uit zichzelf zijn glaasje en bordjel in de vaatwasser. Ik hoop dat hij dit de komende 15 jaar ook nog blijft doen. Het alleen spelen is nog wel wat lastig voor hem en wij zijn er nog niet helemaal uit waar zijn interesse ligt. Volgens zijn rapport houdt hij van buitenspelen, maar voor alsnog is hij dat hier binnen 10 minuten al wel weer beu. Van de fiets met zijwieltjes, het loopfietsje, de voetbal en de glijbaan wordt dus nog niet veel gebruik gemaakt. Ook naar de auto’s die overal in huis rondslingeren, wordt weinig omgekeken en dit zou toch zijn favoriete speelgoed zijn. Alleen de Winnie de Pooh laptop weet hij overal te vinden en de muziekjes daarop zijn favoriet. We expirimenteren nog wat met Little People en blokjes en we hebben MaJin gevraagd dit wat vaker met hem te doen, want tenslotte is zij toch wel het grote voorbeeld van ons mannetje. Veel wat zij doet, doet Jibin na. Vanavond hebben we voor de verandering eens gezellig met z’n vieren aan tafel gezeten en Jibin heeft keurig zijn gebakken aardappeltjes, bloemkool en vissticks opgegeten. Ook begrepen wij hem op tijd toen hij aan gaf dat hij naar de WC moest. YESSSSSSSSSSSS papa en mama leren het nog wel.

We zijn weer thuis

We zijn inmiddels weer veilig geland op Nederlandse bodem en genieten nog na van een prachtige reis en een zeer warm welkom op schiphol. De komende weken zullen we nog even doorgaan op onze waarbenjij.nu site en aan het einde van de maand sluiten we die site af en gaan we hier weer verder. Nog even doorklikken dus.