Vandaag 1 maand geleden

Jawel, vandaag is Jibin precies een maand bij ons. Zo vreemd dat het al zo vertrouwd voelt en we kunnen ons haast niet voorstellen dat het PAS een maand is. Het lijkt of hij al zoveel langer bij ons is. Dit betekent dat Sem, het vriendje van Jibin uit het tehuis, vandaag ook een maand bij zijn papa, mama en grote zus is. Dit hebben zij gisteren gevierd met zijn aankomstfeestje en natuurlijk wilden wij daar graag bij zijn ook al was het al snel na onze reis. Wij vinden het belangrijk dat de jongens contact met elkaar blijven houden en daarnaast hebben wij het ook zo ontzettend gezellig gehad met Jan, Marianne en Noah, dat wij ze ook graag weer wilden zien. We waren wel erg benieuwd hoe Jibin zou reageren, maar we zouden wel zien. Als hij overstuur zou raken, konden we altijd weer gewoon gaan. Iets na enen reden we richting Hilversum en na wat oponthoud onderweg, arriveerden we 14.45 uur bij de speeltuin. Onze beide kids hadden lekker een dutje gedaan in de auto, dus die konden er weer even tegenaan. Jibin heeft altijd wel even nodig om goed wakker te worden, dus in eerste instantie was hij niet heel enthousiast toen hij Sem zag. Daar en tegen zag je Sem helemaal stralen toen hij ons zag. Het was natuurlijk wel een feestje van herkenning, want tenslotte hebben we de volle tijd in China met hen opgetrokken. Die smile alleen al was onbetaalbaar. We hadden er goed aan gedaan om te komen en ons mannetje zou ook wel ontdooien. Er waren veel mensen aanwezig, maar helaas geen andere reisgenoten, dus we kenden er verder niemand. MaJin zocht Noah gelijk op en gelukkig had die ons meisje ook wel gemist, want vanaf dat moment waren ze weer onafscheidelijk.

Ook ons mannetje was inmiddels weer bekomen van zijn dutje en genoot volop van alle speelmogelijkheden.

Sem en Jibin hebben veelvuldig gebruik gemaakt van de glijbaan en ondanks dat ze niet echt met elkaar speelden, gingen ze elkaar ook niet uit de weg. Er zit tenslotte toch anderhalf jaar leeftijdsverschil tussen die twee en op die leeftijd is dat best veel.

We zijn ook tot de ontdekking gekomen, dat het met de hechting al best goed gaat. Ondanks de vele kinderen en volop speeltoestellen, wilde Jibin toch op zijn minst een van ons drieen in zijn buurt hebben. Zodra wij ons een beetje terugtrokken kwam hij weer meteen naar ons toe om een van ons weer ergens mee naar toe te nemen. De kinderen hadden de tijd van hun leven en ook wij hebben ons goed vermaakt. Ook doordat Jibin nog weleens werd aangezien voor Sem hadden wij aanspraak genoeg.

Ook hebben ze/we geboft met het weer, want het zonnetje liet zich zeer regelmatig zien. We hebben heerlijk op het buitenterras kunnen zitten en zo konden we de kinderen ook goed in de gaten houden. Ze hadden het beiden zo naar hun zin, dat we besloten tot het einde te blijven zodat we toch nog even met Jan en Marianne konden kletsen. Ze hadden het de hele middag zo druk gehad waardoor we nauwelijks aan een praatje toe waren gekomen. Omdat zij de locatie om 18.00 uur moesten verlaten, nodigden zij ons uit om bij hen thuis nog even een frietje te komen eten. Dit vonden wij wel gezellig en zo konden wij ook meteen een deel van alle cadeaus meenemen, want volgens mij kunnen ze nu wel een speelgoedwinkel beginnen.

Heerlijk om weer even in alle "rust" met elkaar te kunnen kletsen. Voordat we het wisten was het alweer bijna 20.00 uur, dus de hoogste tijd om weer afscheid van elkaar te nemen. 4 November zien we elkaar in ieder geval weer en ik weet zeker dat er ook daarna nog tal van afspraakjes volgen. Ook op de terugweg is Jibin weer in slaap gevallen en in tegenstelling tot MaJin kunnen wij hem wel zo in bed leggen. Vandaag zijn we even naar de camping gereden om Jibin ook langzaam aan dat stekje te laten wennen. MaJin en Jibin hebben samen op de trampoline gespeeld en dit ging erg goed. Ook heeft MaJin Jibin nog even rondgereden in zijn tractor, die andere campingvrienden bij ons op de veranda hadden gezet. Dank je wel Jacqueline, Jeroen en Jeroentje, super lief van jullie. Ons mannetje bleef braaf zitten, terwijl MaJin zich een ongeluk trapte. Toch hadden ze samen de grootste lol. Ook heeft onze grote meid haar broertje nog even de speeltuin mee ingenomen en ze hielp hem keurig op alle toestellen, dus wie weet brengen wij komende herfstvakantie wel wat uurtjes op de camping door. Ik denk niet dat we er al gaan slapen, want daarvoor moeten de nachten toch wel iets rustiger worden.

Deze week ga ik maar eens beginnen aan de eerste rapportage, want deze moet over een week bij Kind en Toekomst binnen zijn.