Wateroverlast

Vrijdagochtend waren daar de eerste tekenen dat het die dag anders zou lopen dan de dagen/weken daarvoor. Jibin had absoluut geen zin om te eten en met moeite kreeg ik er een halve boterham in. Niets was goed en overal werd een heisa van gemaakt. Toen we MaJin eenmaal naar school hadden gebracht heb ik hem wat papier, stiften, een schaar en lijm voorgezet en daar heeft hij zich toch wel weer even mee vermaakt. Na het “knutselen” hebben we samen een tijdje met de auto’s gespeeld, wat erg gezellig verliep en vervolgens heeft hij nog maar eens een keer naar de dvd van Chuggington gekeken. Hier is hij werkelijk helemaal dol op. Om 12.00 uur zijn we ons meisje gaan halen en omdat het vrijdag was, aten we soep in plaats van gewoon boterhammen. Bij die soep horen natuurlijk wel soepstengels en die vindt ons mannetje heerlijk. Na 2 stengels vond ik het tijd voor een hapje soep en daar dacht Jibin dus heel anders over. Toen ik de soepstengels buiten handbereik had gelegd, knapte er iets bij hem. Op dat moment begon hij te huilen en het kwam werkelijk uit zijn tenen. Heel even dacht ik dat hij gewoon heeeeeeeeeel boos was, omdat hij zijn zin niet kreeg, maar al snel had ik door dat dit heel anders was. Het kwam echt van heel diep en hij kon niet stoppen. Toen ik hem wilde troosten, schopte en sloeg hij om zich heen om vervolgens wel heel snel mijn hand weer te zoeken. Dit herkende ik ook van de tijd dat MaJin net bij ons was. Een hoop verdriet, frustratie en boosheid kwam eruit. Maar tevens is daar de angst om weer in de steek te worden gelaten. Zulke momenten zijn zo heftig, dat moeders het natuurlijk ook niet droog hield en ja als er dan toch al twee zitten te huilen dan doet dochter lief gewoon ook gezellig mee. Met z’n drieën zaten we dus te snotteren aan tafel en van eten kwam niet veel. Na zo’n 20 minuten kwam MaJin op het idee om hem even voor de TV te zetten, zodat hij wat werd afgeleid en dit was een gouden tip van ons meisje, want eindelijk bedaarde hij wat en kwam hij dicht tegen mij aan liggen. MaJin is toen toch maar haar soep op gaan eten, want tenslotte moest zij weer naar school. Doordat haar broertje zo van slag was, besloot MaJin dat ze best alleen naar school kon lopen en dat ik met Jibin maar lekker thuis moest blijven. Wat was ik ons meisje daar dankbaar voor, want natuurlijk wist ik dat ze dit goed zou doen. Toen Jibin eindelijk weer helemaal rustig was en ik hem weer aan tafel zette om zelf mijn soep op te kunnen eten, begon hij uit zichzelf ook gewoon te eten. Het leed was geleden en ons mannetje was er zichtbaar van opgeknapt. We wisten dat dit een keer moest gebeuren, want hij was naar ons gevoel net iets te vrolijk en het ging allemaal te makkelijk en over het algemeen houdt een kind dat niet lang vol. We zijn dan ook blij dat hij zijn verdriet en boosheid heeft laten zien, blijkbaar voelt hij zich nu genoeg op zijn gemak om dit aan ons te tonen. De rest van de middag was ie weer de gezellige Jibin en zelfs het eten bij mijn ouders ‘s avonds verliep goed en hij had weer de grootste lol. Om 19.00 uur zijn we naar huis gegaan, nadat we afscheid hadden genomen van ons meisje, want die bleef na lange tijd weer eens logeren. Eenmaal thuis hebben we ons mannetje gelijk uitgekleed en naar bed gebracht. Na het vaste bed ritueel, bedacht Jibin dat hij toch eigenlijk niet zoveel zin had om te gaan slapen en hij bleef maar druk doen en zodra ik aanstalten maakte om mij wat terug te trekken, raakte hij lichtelijk in paniek. Toen ik hem wilde troosten pakte hij mij helemaal vast en wilde mij niet meer loslaten. Nadat ik zo’n 20 minuten ongelukkig naast zijn bed had gezeten, besloot ik om hem in ons bed te leggen en even naast hem te gaan liggen zodat ik hem beter vast kon houden en binnen een paar minuten was hij vertrokken. Na een kwartier heb ik Igor geroepen om hem over te leggen in zijn eigen bed en daarin heeft hij verder de hele nacht geslapen. Het was een heftig dagje. Zaterdag werd ons mannetje om 7.00 uur wakker en Igor is met hem naar beneden gegaan, zodat ik nog even kon blijven liggen. De gebroken nachten beginnen toch wel op te breken en doordat Igor weer gewoon aan het werk is, is het logisch dat ik er ’s nachts uit ga als Jibin begint te huilen. Iets na negenen ben ik opgestaan en ik trof een gezellig mannetje aan. De ochtend verliep soepel en er leek geen vuiltje meer aan de lucht, maar dit veranderde rond het middaguur. Zoals elke zaterdag eten we dan bij de ouders van Igor en ook nu wilde onze kleine man hier niets van weten. Op zich geen probleem, maar de reden waarom ons mannetje niet wilde eten, daar waren we het niet mee eens. Hij wilde namelijk liever met de kassa spelen i.p.v. eten en ja dat gaat natuurlijk niet gebeuren, dus hup daar waren de tranen weer. Na een tijdje ben ik hem gaan troosten en dat liet hij goed toe, maar de kassa bleef buiten bereik van Jibin. Uiteindelijk koos hij letterlijk eieren voor zijn geld (wat een leuke woordspeling)en is toch wat gaan eten. 2 Eieren en komkommer. Niet echt wat we in gedachten hadden, maar we gaan niet over alles moeilijk doen, want de ene keer gaat het nu eenmaal beter dan de andere keer. Na deze maaltijd mocht hij eindelijk gaan spelen met de kassa en nicht Jennifer heeft hem hierbij gezelschap gehouden. Om 14.00 uur zijn we weer naar huis gegaan en daar heb ik de verfspullen voor de dag gehaald. Volgens de gegevens van het tehuis vindt hij dit erg leuk en dat bleek ook zo, want hij heeft wel uur lekker zitten kliederen. Wel moest er een doekje binnen handbereik liggen, want stel je voor dat er wat verf op je vingers komt (pietlut). Helaas was MaJin net iets te laat terug van haar logeerpartijtje om samen met haar broertje te schilderen, dus terwijl Jibin alweer met zijn auto aan het spelen was heeft ons meisje in haar eentje nog een prachtig kunstwerk gemaakt. Nadat ik de boel had opgeruimd wilde ik gaan stofzuigen, maar dat wil Jibin dan ook en dat werkt niet, dus toen ik hem duidelijk maakte dat ik dit alleen wilde doen, was het weer huilen. De stofzuiger maar even aan de kant gezet en op verzoek van MaJin de sjoelbak onder de bank uitgehaald. Jullie raden het al, Jibin wilde ook graag meedoen en dat mocht hij ook wel, maar dan moest hij zich wel aan een paar regeltjes houden en daar had meneertje natuurlijk geen zin in dus was het weer mopperen en huilen. Het was zelfs zo erg dat hij op een gegeven moment MaJin echt pijn deed en dat accepteren wij natuurlijk niet en dat hebben we hem duidelijk laten merken. Ook nu ging hij weer flink over zijn toeren en dat was voor mij ook een beetje de druppel en barste ik in tranen uit. Het werd me gewoon allemaal een beetje te veel. Ik denk dat alle onzekerheid, frustratie en spanningen van de afgelopen jaren er toch even uit moesten. Iedereen zei steeds dat ik zo relaxed was en zo heb ik mij de laatste tijd ook gevoeld, maar nu dus even niet. Er is ineens ook zoveel veranderd nu er weer een mannetje van 3 jaar in huis rondloopt. En als dat mannetje ook nog eens zo verdrietig en boos is, dan twijfel je even of je er wel goed aan hebt gedaan. Gelukkig ebt dat gevoel heel snel weg en weet ik heus wel dat het allemaal wel goed komt, maar toch het is allemaal best heftig. MaJin heeft mijn taak bij het eten even overgenomen en heeft haar broertje goed geholpen, zodat het geen bende werd en daarnaast is ze ook ontzettend lief voor mij geweest. Wat is het toch een fantastische meid. s ’Avonds is de rust gelukkig weer wedergekeerd en is Jibin lekker gaan slapen zonder al teveel moeite. Alle tijd dus om ons meisje nog even lekker te verwennen. Laten we hopen dat het morgen droog blijft ( in alle opzichten), want we hebben plannen om lekker even naar het bos te gaan. Het is een heel verhaal geworden, maar ook dit hoort bij onze procedure en het is niet alleen maar zonneschijn, maar soms valt er ook een buitje regen.