MaJin's kinderfeest

Ondanks de dagelijkse bezoekjes aan mijn vader en het weer oppakken van mijn werkzaamheden bij de baas, moest er ook tijd vrij worden gemaakt voor MaJin's verlate kinderfeest. Begin januari hadden we dit gepland er vanuit gaande dat mijn vader al wel weer uit het ziekenhuis zou zijn. Helaas is het allemaal anders gelopen, maar dit feestje wilde we ons meisje niet ontnemen en dat zou opa ook helemaal niet willen.
Gisteren was het dan zover en nadat ik 's morgens eerst bij mijn vader langs was geweest stond ik om 12.30 uur samen met Igor weer op het schoolplein om onze beide kids op te vangen. Nadat MaJin afscheid had genomen van haar broertje is Igor met MaJin naar huis gefietst en ben ik met ons mannetje naar mijn zus gelopen. Het middagprogramma was niet geheel geschikt voor een 4-jarige kleuter dus hij mocht gezellig bij zijn tante gaan spelen. Hier had hij ontzettend veel zin in en mijn zus ook.
Toen ik hem had afgezet had hij al snel geen oog meer voor mij, dus tijd om weer te vertrekken. Eenmaal thuis snel iets gegeten, want om 13.45 uur werden de meiden verwacht en inderdaad klokslag 13.45 uur ging de bel en stonden de eerste 2 vriendinnen al voor de deur. De andere 3 volgden niet veel later en gelijk was het een gezellige boel. Echt een gezellig clubje meiden bij elkaar. Tijdens wat drinken en wat lekkers werden de cadeautjes uitgepakt en niet veel later was het alweer tijd om in de auto te stappen, want om 14.30 uur moesten we namelijk aanwezig zijn bij de Voltage. De meiden zouden namelijk een workshop skeeleren krijgen met daarna de mogelijkheid om vrij te skeeleren. Nadat we ons aan hadden gemeld hebben de meiden eerst even wat rond gekeken en om 15.00 uur mochten we de baan op. We hadden gedacht dat er wel meerdere groepen op de baan zouden zijn, maar dit was niet het geval. De meiden kregen dus gewoon privé les.
Eerst werd er kort uitleg gegeven en daarna werden de nodige beschermmaterialen uitgedeeld.

Eenmaal in vol ornaat kon de les beginnen. Eerst werden er een aantal valtechnieken doorgenomen (altijd handig) en daarna kon het echte werk beginnen. Eerst de simpele basis van rechtdoor rijden, daarna bochtjes maken, slalommen, van een lage schans rijden en over een smal bruggetje balanceren. Vervolgens werden er wedstrijdjes gehouden en daarna tikkertje en andere spelletjes waar snelheid en handigheid erg goed van pas kwamen. De leraar deed met alles leuk mee en de meiden hadden het ontzettend naar hun zin. Ze hebben de volle 2 uur volgemaakt en wat hen betreft had het nog wel langer mogen duren.

Eenmaal terug in de centrale ruimte hebben we wat gedronken en vervolgens besloten de meiden karaoke te gaan zingen. Ze twijfelden even of ze dit wel zouden durven, maar jawel hoor even later stonden ze met z'n allen op de tafel. Super stoer.

Iets na half zes zijn we vertrokken naar de Mac, waar de dames flink hebben zitten eten. Wat hadden ze een honger gekregen van al het harde werken die middag. Nadat de buikjes gevuld waren zijn we maar eens op huis aan gegaan. Het was een super gezellige middag en iedereen heeft het ontzettend goed naar zijn zin gehad.
Om 19.15 uur was de laatste genodigde thuis afgezet en zijn we ons mannetje bij mijn zus op gaan halen. Ook hij had het prima naar zijn zin gehad en wat hem betreft was hij ook blijven logeren, maar dat doen we wel weer een andere keer.
Al met al een heerlijk ontspannen middag die we met z'n allen goed konden gebruiken.

Nog even over mijn vader. Ook deze week hebben we weer wat vooruitgang geboekt ook al gaat dat steeds met ups en downs. Het is nog een lange weg, maar uiteindelijk ga ik er wel vanuit dat alles uiteindelijk weer goed komt.

Positieve berichten

Na een paar dagen van heel langzaam wakker worden en weer even een terugval op vrijdag, waarop hij opnieuw erg ziek was en hoge koorts had, is afgelopen zaterdag een beetje de ommekeer gekomen. Beetje bij beetje werd mijn vader meer wakker en reageerde hij op vragen en opdrachten van de verpleging. Ook op ander gebied maakte hij stappen en ik kan niemand vertellen hoe blij we hiermee waren. Helaas was er nog wel een klein minpuntje, want opnieuw moest hij geopereerd worden ( 4de keer in twee en een halve week) en dat kwam toch wel weer rauw op ons dak. Uiteindelijk bleek het maar om een kleine ingreep te gaan en deze heeft hij goed doorstaan. Het lijkt erop dat hij nu echt aan het herstellen is. We hebben nog wel een lange weg te gaan, maar dat is niet erg zolang we maar op de goede weg zitten.

Korte update

Na het weekend is mijn vader stabiel gebleven en natuurlijk waren we daar erg blij mee, maar na 3 dagen hoopten we toch wel weer op enige vooruitgang, maar die bleef uit. Gisteren had ik het dan ook erg zwaar en ook aan de kinderen merkten we dat ze helemaal uit hun doen zijn en niets meer kunnen hebben.
Gelukkig kregen we vanmorgen dan eindelijk weer goed nieuws. Mijn vader had zijn ogen open gedaan en in de hand van mijn moeder geknepen. Hij is nog niet wakker, maar er komt weer wat beweging in en daar zijn wij zoooooooooooooooo ontzettend blij mee. Heel toevallig had ik vannacht gedroomd dat mijn vader zijn ogen open zou doen, dus blijkbaar zijn niet alle dromen bedrog.
We weten dat we nog een hele lange weg te gaan hebben, maar met hele kleine stapjes komen we er uiteindelijk ook.

Een zware week en een hels weekend

Schreef ik afgelopen maandag nog dat mijn vader kleine stapjes vooruit maakte, nou dat hield dinsdagnacht helaas op. Zijn situatie verslechterde en woensdag werd er besloten om hem opnieuw te opereren. We hoopte dat dit zou leiden naar een beter herstel, maar niets was minder waar. Toen mijn moeder en ik donderdagmiddag op bezoek waren, was hij ontzettend moe en hij leek erg benauwd. Op een gegeven moment kwam de verpleegkundige langs om de wond te verzorgen en hiervoor moest hij ook even uit bed. Mijn moeder en ik zijn toen even naar de gang gegaan met de bedoeling weer naar binnen te gaan als ze met mijn vader klaar waren. Dit bleef echter duren en op een gegeven moment werd de ene na de andere dokter binnen geroepen en een stemmetje in mij zei al dat dit foute boel was. En dat was het ook, want op dat moment is er besloten hem naar de Intensive Care te brengen. Die avond zijn we er nog even bij geweest, maar je kon zien dat hij het zwaar had en dat zei de verpleging ook. Hij was volledig uitgeput en op dat moment is er ook besloten om hem in een kunstmatige coma te brengen, zodat zijn lichaam alleen met zijn herstel bezig kon zijn.
Vrijdagochtend kregen we opnieuw slecht nieuws want mijn vader ging nog steeds achteruit en ze konden maar niet vinden wat er precies aan de hand was. De artsen hebben echt alles uit de kast gehaald om hem bij ons te houden. Er is een speciaal bed vanuit Vianen besteld met de hoop dat dit verlichting zou geven, maar dit sloeg helaas niet aan. Er is opnieuw een CT-scan gemaakt en het enige wat hierop te zien was, was dat er misschien een kronkel in zijn darm zat. Aangezien ze geen opties meer hadden en de machines en medicatie al op maximaal stonden, hebben ze besloten hem voor de derde keer te opereren. Ons werd duidelijk verteld dat dit een groot risico zou zijn, maar ze stonden met hun rug tegen de muur en zagen geen andere mogelijkheid. Ik kan je zeggen, de hele dag was al slopend maar dit was echt ondragelijk. Hoe langer de operatie zou duren hoe gunstiger het zou zijn, dus we hebben echt de klok vooruit zitten kijken en gelukkig kwam het verlossende woord na zo'n anderhalf uur. Hij had de operatie doorstaan, maar helaas was er weer niets gevonden. Het blijft een groot raadsel waarom mijn vader nu ineens zo ziek is geworden. De nacht zou heel kritiek zijn en er werd geadviseerd om in ieder geval met minimaal 2 personen te blijven slapen. Aangezien mijn zus in dat zelfde ziekenhuis werkt (op een andere afdeling) en zij gewoon wat sterker in haar schoenen staat is zij met mijn moeder daar gebleven en is de rest van de familie naar huis gegaan. Ik kan je vertellen het was een zware nacht, maar door de zware dag die eraan vooraf was gegaan was ik toch behoorlijk uitgeput, waardoor ik toch wat uurtjes op de bank heb geslapen. Gelukkig bleef een telefoontje uit en dit kon alleen maar betekenen dat mijn vader de nacht had overleefd MaJin en Jibin zijn door de andere opa en oma opgevangen en daar hebben zij ook geslapen, omdat wij pas laat thuis waren.

Zaterdag wilden de kinderen graag bij ons zijn, dus besloten wij ze mee naar het ziekenhuis te nemen. Aangezien we er de hele dag wel zouden zijn, hebben we de tablets en wat tekenspullen meegenomen. Wij hebben de hele dag beneden in de kantine gezeten, want de familiekamer op de afdeling is zo deprimerend dat ik daar geen minuut meer wilde doorbrengen. Op de afdeling hadden ze onze telefoonnummers, dus als het nodig was waren we er zo. Gedurende de dag zijn mijn zus, moeder en ook diverse broers en zussen van mijn vader en moeder even bij hem langs gegaan en eindelijk leek de situatie een beetje stabiel te blijven. Dit was goed nieuws, want alle reserves waren op dus er mocht ook echt niets meer gebeuren. Ikzelf was zo'n laffe kip, die het even niet op kon brengen om naar hem toe te gaan en hoe graag ik het ook eigenlijk wilde ik kon de stap gewoon niet nemen. In plaats daarvan ben ik diverse malen naar het kappelletje gelopen, waar Igor en ik ook getrouwd zijn, en heb tal van kaarsjes aangestoken en schietgebedjes gedaan. De hele dag is de toestand van mijn vader stabiel gebleven en tevens werd er ook wat vooruitgang geboekt. Nog steeds was zijn toestand erg zorgelijk, maar we hadden vandaag voor het eerst eens geen stap terug hoeven te doen en dat gaf toch wel weer wat hoop.  Om 15.30 uur ben ik met MaJin naar de bioscoop gegaan. We hadden haar al een tijdje geleden beloofd samen naar de film Frozen te gaan en aangezien ook de kids hier vreselijk onder lijden vonden we dat we dit gewoon door moesten laten gaan. Voor mij was het ook wel even lekker om er even tussenuit te zijn, maar heel ontspannen heb ik uiteindelijk niet naar de film kunnen kijken. Gelukkig heeft MaJin er wel van kunnen genieten en daar was het tenslotte ook om te doen geweest. Ook weet ik zeker dat mijn vader dit zo had gewild, want tenslotte gaan de kleinkinderen voor alles. Na de film zijn we weer teruggegaan naar het ziekenhuis en nog steeds was mijn vaders toestand stabiel. Wel slecht, maar stabiel. Opnieuw zijn mijn moeder en zus in het ziekenhuis gebleven en zijn Igor de kids en ik naar huis gegaan. Opnieuw heb ik op de bank geslapen, omdat ik dan de televisie aan kon laten staan.

Vandaag ben ik om 10.00 uur weer richting het ziekenhuis gegaan. Igor is nog even met de kids thuisgebleven en heeft ze daarna naar San en Ingrid gebracht. Opnieuw een hele dag op het ziekenhuis leek ons geen goed idee. Ik ben er lekker naartoe gewandeld, want ik kon wel een frisse neus gebruiken. Voordat ik het ziekenhuis in ben gegaan ben ik nog even naar het kappelletje gaan. Het voelt gewoon goed om daar even te zijn. Toen ik eenmaal in het ziekenhuis was zijn we samen naar boven gegaan. Ik achter mijn moeder en zus aan, maar ik heb het gedaan. Eerst nog even op de gang, maar uiteindelijk ben ik toch naar mijn vader gegaan en heb hem verteld hoe trots ik op hem ben en hoe sterk ik hem vind. Ik heb ook tegen hem gezegd dat ik er alle vertrouwen in heb dat hij het gaat halen en dat ik ontzettend veel van hem hou. Ik heb hem zelfs een kus gegeven. Ik stond te trillen op mijn benen, maar ik was wel blij dat ik het had gedaan. Eenmaal terug beneden is mijn zus naar huis gegaan om weer even op adem te komen, want ook zij had opnieuw maar weinig geslapen. Mijn moeder bleef bij mij en samen hebben we weer de hele dag in de kantine doorgebracht. Gelukkig kregen we weer wat afleiding van familieleden die langskwamen en dat was wel erg fijn. ook vandaag heeft mijn vader weer wat vooruitgang geboekt en zelfs zodanig dat de arts het verantwoord vond dat we met z'n allen weer thuis mochten slapen. Wat waren we blij met dit nieuws, want dat zeggen ze niet voor niets. Ze zeiden ook wel dat hij nog steeds heel erg ziek is en dat we nog een hele lange weg te gaan hebben, maar het lijkt dat hij toch de goede kant in gaat. Het blijft nog steeds spannend, maar voorzichtig durven we weer te hopen dat het uiteindelijk allemaal weer goed gaat komen. Na nog een bezoekje aan mijn vader (ook ik) zijn we met z'n allen naar huis gegaan. Mijn moeder blijft vannacht bij ons, want nu alleen thuis zijn is geen optie. Laten we hopen dat er morgen opnieuw goede berichten zijn.

Morgen moet ook Jibin terug naar het ziekenhuis om een foto te laten maken van zijn gebroken sleutelbeen. Op zich heeft hij er niet heel veel last van gehad, maar hij houdt zijn mitella dan ook erg goed om. Ik ben erg benieuwd hoe het geneest.

Het zit niet mee deze week

Normaal werk ik niet op maandag, maar doordat ik afgelopen vrijdag niet heel productief was geweest, besloot ik om vandaag maar te gaan werken. Geen hele dag maar tot een uur of drie. Helaas werd er alweer snel roet in het eten gegooid toen ik om 10.30 uur een telefoontje van de juffrouw van Jibin kreeg. Hij was tijdens het buitenspelen van een muurtje gevallen en hij gaf aan dat hij pijn in zijn nek had en hij gebruikte zijn rechter arm niet meer. Gelijk heb ik Igor gebeld, die thuis aan het schuren was, en die was binnen no-time op school. Vanuit school zijn ze gelijk naar de huisarts gegaan en die vermoede dat zijn sleutelbeen was gebroken (slik). Om zekerheid te krijgen is hij naar het ziekenhuis gestuurd om foto's te laten maken en helaas had de huisarts het bij het rechte eind. Nu kan je aan een breuk van het sleutelbeen eigenlijk weinig doen, dus met een mitella om zijn nek mocht hij weer mee naar huis. Advies is om voldoende paracetamol te geven en over een week moeten we weer terugkomen om opnieuw een foto te laten maken. Komende week maar lekker veel TV kijken, dan blijft hij tenminste een beetje stil zitten.

Jullie snappen natuurlijk wel dat ik opnieuw niet erg gefocust was en mijn collega's hebben mij dan ook min of meer naar huis gestuurd. Gelukkig doet de paracetamol goed zijn werk en als hij lekker naar een filmpje van Diego zit te kijken lijkt hij er niet al te veel last van te hebben. Nu maar hopen dat hij de nacht ook een beetje goed doorkomt.

Ondanks dit voorval ben ik toch ook nog even naar mijn vader gegaan en gelukkig kan ik melden dat het opnieuw een beetje beter met hem gaat. Elke dag gaan we een klein stapje vooruit en dat is erg fijn om te zien. Vanavond heeft hij zelfs even zijn kleindochter gebeld om haar te feliciteren met de 8,7 die ze voor haar rekentoets had gescoord. Reken is absoluut niet MaJin's sterkste vak, maar we hebben de laatste tijd samen veel geoefend en zo te zien heeft het geholpen. Super.

Gelukkig is het afgelopen dagen niet alleen maar kommer en kwel geweest, want door alle hectiek ben ik helemaal vergeten te vertellen dat we gisteren ook een hele gezellig ochtend/middag met de familie van Igor hebben gehad. Zijn ouders waren namelijk 53 jaar getrouwd en met een groot deel van de familie zijn we lekker gaan wandelen en daarna hebben we met z'n allen gezellig wat gedronken en gegeten.

Eerste week school en ziekenhuis

De eerste schoolweek van het jaar 2014 zit er weer op. Het was weer even wennen, maar beiden zaten al snel in het ritme. Bij MaJin werden er alweer fanatiek toetsen afgenomen en Jibin heeft de draad ook weer goed opgepakt.

Woensdag hebben we een gesprek gehad met iemand van adoptienazorg. We hadden dit gesprek aangevraagd, omdat we graag wat handvaten hadden gezien de langzaam opkomende pubertijd van ons meisje en daarnaast wilden we onze vorderingen met onze jongste doorspreken en kijken of we op de goede weg zitten met hem. Een paar weken geleden hadden we hiervoor al een telefonische intake gehad, zodat diegene die bij ons langs zou komen al een goed beeld zou hebben van wat er speelt. Om klokslag 9.00 uur stond de medewerkster van adoptienazorg voor de deur en we hebben zo goed als 2 uur volgepraat. Wij hebben ons verhaal vertelt en zij heeft vooral geluisterd en wat tips gegeven. Op zich was er niets om ons zorgen over te maken en de dingen waar we tegen aanlopen, pakken we blijkbaar goed op. Fijn om van een deskundige te horen dat we het helemaal niet zo verkeerd doen en dat we op de goede weg zijn. Een vervolg hierop is dan ook niet nodig, maar mochten we in de toekomst nog ergens vragen over hebben dan mogen we natuurlijk altijd aan de bel trekken en dat zullen we ook zeker doen.

En dan was er vrijdag, de dag waar we best wel tegenaan hikten.
Een week of 5 geleden had mijn vader te horen gekregen dat er iets in zijn lijf zit (inmiddels zat) wat er niet hoorde te zitten en wat operatief verwijdert moest worden. Het ging over een behoorlijk ingrijpende operatie, maar hij pakte het goed op en ging er verbazend wekkend goed mee om. Zelfs afgelopen donderdag toen hij binnen moest zijn, was hij misschien wel licht gespannen maar positief over wat hem te wachten stond. Vrijdagochtend werd hij om 8.00 uur geholpen en om 12.45 uur werd hij naar de uitslaapkamer gereden om vervolgens 3 uur later naar de afdeling terug te worden gebracht. Ik kan je zeggen het was een lange dag voor het thuisfront. Rond 17.00 uur konden we eindelijk richting het ziekenhuis. Van de arts kregen we te horen dat de operatie goed was verlopen en dat het herstel weer kon beginnen. Helaas gaat dit herstel wat minder snel dan gehoopt en dat valt ons, maar met name mijn vader erg zwaar. Hij was er zo positief ingegaan en had waarschijnlijk verwacht, dit onderga ik even en over een paar dagen ben ik alweer aardig op de been, maar dit is spijtig genoeg niet het geval. Hij gaat wel mondjesmaat vooruit maar het is meer van 2 stapjes vooruit en vervolgens weer 1 stapje terug. Hij is er erg emotioneel onder en dat is moeilijk om te zien, maar we zijn blij dat het er uiteindelijk toch uitkomt. Laten we hopen dat we morgen opnieuw een stapje vooruit kunnen doen.

MaJin, die wij pas woensdag hebben ingelicht (zonder al te veel in details te treden) is er toch ook wel aardig van onder de indruk. Ze wil graag naar opa toe, maar dit wil mijn vader op dit moment nog niet. Hij wil zich eerst nog wat beter voelen en het liefst van alle slangetjes af zijn, voordat hij zijn kleinkinderen weer wil zien. Jibin hebben we wel verteld dat opa in het ziekenhuis ligt, maar echt begrijpen doet hij het volgens mij niet. Onbewust merkt hij natuurlijk wel dat er iets speelt, maar wat precies is hem niet duidelijk. Laten we hopen dat we snel met viertjes naar het ziekenhuis kunnen, want dat zou betekenen dat mijn vader echt aan de betere hand is.

Het zit erop

Het  is nu 20.20 uur en ook de oudste ligt lekker op bed. Het zal wel weer wennen zijn, want eindelijk na jaren hebben ze geleerd om uit te slapen. Afgelopen week was het zeer regelmatig half negen of later en dat was ook voor papa en mama erg prettig.

De vakantie hebben we afgesloten met een zeer geslaagd weekend. Zaterdag gingen we op visite bij Sandra en Marcel die twee meiden uit China hebben. Eline is bijna net zo oud als MaJin en Linde wordt binnenkort 3 jaar. Iets na tweeën stonden ze ons al op te wachten en terwijl Linde nog lekker lag te slapen, zijn wij aan de koffie en thee gegaan. Jibin dook gelijk op het speelgoed van Linde (nu kon het nog) en de oudste meiden zaten in eerste instantie nog een beetje onwennig naast elkaar op de bank. Pas nadat Linde zo'n half uur later uit bed kwam brak het ijs. De grote meiden bekommerden zich gelijk over het kleine grut en zo hebben ze zich een tijdje met z'n vieren vermaakt. Iets na drieën hebben we de jassen aangetrokken en zijn we naar een aangelegde (kunst)ijsbaan in het centrum van het dorp gereden. De kinderen hebben gelijk hun "schaatsen" aangetrokken en binnen no-time stonden ze op de kunststof ijsbaan. Voor ons ouders was dit perfect, want we kregen zo geen koude voeten en glad was het ook niet. MaJin moest wel heel erg wennen, want op zich kan zij redelijk goed schaatsen, maar dit voelde toch wel erg vreemd. Na een tijdje kreeg ze de slag echter te pakken en schaatste ze er lustig op los.

Ook ons mannetje vermaakte zich kostelijk en genoot van de aanwezigheid van zijn nieuwe vriendinnetje. Helaas moesten we na een half uur de baan alweer verlaten, want de tent/baan moest worden klaargemaakt voor een feestje die avond. Om het leed wat te verzachten kregen we consumptiebonnen om in de naast gelegen tijdelijk tent wat te drinken. Het was een sfeervolle en warme aangelegenheid en we hebben ons hier nog even prima vermaakt. Tegen 17.30 uur zijn we weer terug naar Sandra en Marcel gereden waar we gezellig verder hebben geborreld. De grote meiden zijn gelijk naar boven gegaan, terwijl de twee jongsten vader en moedertje speelden. En net als in ieder huwelijk ging het niet altijd zonder slag of stoot, maar toch was het ontzettend aandoenlijk om te zien. Samen hebben ze pop Lotje in bad gedaan en daarna zijn ze met hun kind gaan wandelen. Met z'n tweeën al duwend en trekkend achter de kinderwagen. Zo grappig om te zien. Uiteindelijk zijn we met z'n allen aan tafel gegaan en hebben we heerlijk gegeten. En nadat we de maaltijd hadden afgesloten met koffie/thee, zijn we uiteindelijk rond 21.00 uur maar eens opgestapt. Jibin was het er niet helemaal mee eens, want die wilde bij Linde blijven logeren, maar die vlieger ging helaas niet op. Blijkbaar heeft iedereen zich dus prima vermaakt en we willen Sandra en Marcel nogmaals bedanken voor de gastvrijheid en gezelligheid. Doen we zeker nog een keer over.

Na vanmorgen opnieuw heerlijk te hebben uitgeslapen zijn de kinderen na het ontbijt een tent gaan bouwen in de woonkamer. Niets is leuker dan onder een paar oude lakens op tal van kussens lekker te liggen chillen. Allebei een tablet voor hun neus en je hebt er geen kind aan. Een hele tijd hebben ze zich hier prima mee vermaakt, maar gezien het mooie weer vond ik het toch wel een beetje jammer om de hele dag binnen te zitten, dus na enen stelden wij voor om lekker naar de duinen te gaan en daar hadden ze ook wel oren naar. Terwijl de kinderen zich aankleden, heb ik mijn ouders gebeld om te vragen of ze zin hadden om mee te gaan en zoals verwacht ging oma gezellig mee en bleef opa liever thuis. Eenmaal bij de duinen bleek dat wij niet de enige waren die dit idee hadden gehad, want het was er behoorlijk druk. Gelukkig is het een behoorlijk uitgestrekt gebied en hebben we toch heerlijk rustig van al het moois kunnen genieten. En dat hebben de kids ook zeker gedaan. Lekker rennen door het zand met rode konen op hun gezicht.

Toen het een klein beetje ging schemeren zijn we op ons gemak naar de auto gelopen en hebben we daarna oma thuis afgezet en omdat het de laatste dag van de vakantie was zijn we nog lekker frietjes gaan halen.

We kunnen terugkijken op een zeer geslaagde vakantie en uit de grond van mijn hart kan ik zeggen, jammer dat ie voorbij is.

Oud en Nieuw

Om te beginnen wil ik alle bezoekers van ons blog een heel gelukkig, gezond en succesvol 2014 toewensen. Dat er maar heel veel dromen uit mogen komen.

Dan even over onze oudjaarsavond en nieuwjaarsdag. Al enkele jaren vieren wij dit met San, Ingrid, Marcel en Karin en zo ook dit jaar. Deze keer was het onze beurt om ons huis ter beschikking te stellen en dat hebben we dan ook met veel liefde en plezier gedaan.  Om 19.30 uur zouden onze gasten arriveren, dus dat gaf ons alle gelegenheid om Jibin van te voren nog even te laten slapen. De avond ervoor had hij al een ruk gemaakt van 13 uur, dus om hem 's middags al heel vroeg in bed te leggen had geen zin. Uiteindelijk hebben we hem om 16.00 uur in bed gelegd en binnen no-time was hij vertrokken. Om 19.00 uur zijn MaJin en ik naar boven gegaan om ons nog wat op te frissen en toen werd ook Jibin wakker. Hij had dus heerlijk 3 uur geslapen, dus die kon er wel weer even tegenaan. Toen de visite iets na half acht arriveerde hebben we eerst de logeerspullen een plekje gegeven (jawel, we blijven ook altijd gezellig bij elkaar slapen) en vervolgens zijn we begonnen met de koffie en thee. De meiden zijn gezellig een spelletje Giebelen gaan spelen en de jongens vermaakten zich prima met duplo en autootjes. Na de tijden zijn de meiden naar boven gegaan en de jongsten zijn gezellig bij ons gebleven. We hebben gezellig zitten kletsen, borrelen en snaaien en zo af en toe kregen we wat mee van Ik hou van Holland. Toen de meiden trek kregen zijn ze ook maar even naar beneden gekomen en zijn ze voor de televisie beland.

Iets na elven besloten we de kids al wat vuurwerk af te laten steken, zodat ze om 00.00 uur lekker vanachter het raam alles konden bekijken. In eerste instantie vond Jibin het nog wel een beetje spannend, maar dat was maar van korte duur. Al snel had hij de smaak te pakken en waren de trektouwtjes, knalerwten en sterretjes niet meer aan te slepen. Marcel en Igor waagden zich nog aan wat "kindervuurwerk" met een lontje en de kids genoten zichtbaar van alles.

Iets voor twaalf uur zijn ze naar binnengekomen en hebben we samen afgeteld naar het nieuwe jaar. Dat het maar weer een mooi en vooral voor Igor een succesvol 2014 mag worden. Na het proosten hebben we met z'n allen naar het vuurwerk gekeken en er is behoorlijk wat afgestookt hier in de buurt. Uiteindelijk hebben we Jibin om 01.30 uur naar bed gebracht en ook nu was hij zo vertrokken. Niet veel later is Youri bij Ingrid op schoot in slaap gevallen, waardoor we toch nog een uurtje zijn doorgegaan. Uiteindelijk zijn de meiden zich om 02.30 uur klaar gaan maken om naar bed te gaan, waar ze na wat getreuzel toch pas om 03.00 uur  in lagen en hebben we afscheid genomen van Ingrid, (BOB)San en een slapende Youri die besloten hadden om toch thuis te gaan slapen. Om 03.30 uur gingen ook wij naar boven en konden we terugkijken op weer een gezellige jaarwisseling.

Nieuwjaarsdag melde Jibin zich om 10.15 uur en je hoort ons dan ook zeker niet klagen. Rond 11.00 uur hoorden we geluiden komen uit de slaapkamer van de meiden en ook Karin en Marcel melden zich toen. Op ons gemak hebben we de tafel gedekt, terwijl de kids zich weer op hun tablets o.i.d stortten. Na de vakantie zullen hier weer striktere regels voor gelden, maar voor nu laten we het nog maar even zo.

Om 11.30 uur arriveerden Ingrid, San en Youri weer met een grote kan vers geperste sinaasappelsap en konden we aan tafel. Na een heerlijk uitgebreid ontbijt hebben we de boel opgeruimd en heeft iedereen zijn spullen bij elkaar gezocht en hebben we afscheid van onze adoptiefamilie genomen. Inmiddels was het al wel weer 14.30 uur en dus hoogste tijd om naar mijn oma te gaan om Nieuwjaar te wensen. Op het moment dat wij aankwamen, kwam ook net mijn nicht met haar gezin en eenmaal boven bleek dat ook mijn zus en neef met hun gezin er waren. De klein- en achterkleinkinderen waren er dus allemaal, dus een mooie gelegenheid om oma met haar achterkleinkinderen op de foto te zetten.

Voor oma (98 jaar) was het allemaal wel een beetje te druk, dus we zijn ook geen uren gebleven. Vervolgens zijn we nog even naar de ouders van Igor gereden om uiteindelijk om 18.00 uur weer thuis te zijn. Snel wat eten en dan op tijd naar bed.

Vandaag zijn we nog even naar mijn ouders geweest en voor de rest hebben we vandaag niet zoveel gedaan. Kerstspullen opgeruimd en begonnen aan de kledingkast van MaJin. Ik denk dat de helft wel weg kan, want onze dame is het afgelopen jaar flink gegroeid.

Morgen voor de kids hun laatste "vakantiedag" en voor mij begint het gewone leven weer.