De eerste schoolweek van het jaar 2014 zit er weer op. Het was weer even wennen, maar beiden zaten al snel in het ritme. Bij MaJin werden er alweer fanatiek toetsen afgenomen en Jibin heeft de draad ook weer goed opgepakt.
Woensdag hebben we een gesprek gehad met iemand van adoptienazorg. We hadden dit gesprek aangevraagd, omdat we graag wat handvaten hadden gezien de langzaam opkomende pubertijd van ons meisje en daarnaast wilden we onze vorderingen met onze jongste doorspreken en kijken of we op de goede weg zitten met hem. Een paar weken geleden hadden we hiervoor al een telefonische intake gehad, zodat diegene die bij ons langs zou komen al een goed beeld zou hebben van wat er speelt. Om klokslag 9.00 uur stond de medewerkster van adoptienazorg voor de deur en we hebben zo goed als 2 uur volgepraat. Wij hebben ons verhaal vertelt en zij heeft vooral geluisterd en wat tips gegeven. Op zich was er niets om ons zorgen over te maken en de dingen waar we tegen aanlopen, pakken we blijkbaar goed op. Fijn om van een deskundige te horen dat we het helemaal niet zo verkeerd doen en dat we op de goede weg zijn. Een vervolg hierop is dan ook niet nodig, maar mochten we in de toekomst nog ergens vragen over hebben dan mogen we natuurlijk altijd aan de bel trekken en dat zullen we ook zeker doen.
En dan was er vrijdag, de dag waar we best wel tegenaan hikten.
Een week of 5 geleden had mijn vader te horen gekregen dat er iets in zijn lijf zit (inmiddels zat) wat er niet hoorde te zitten en wat operatief verwijdert moest worden. Het ging over een behoorlijk ingrijpende operatie, maar hij pakte het goed op en ging er verbazend wekkend goed mee om. Zelfs afgelopen donderdag toen hij binnen moest zijn, was hij misschien wel licht gespannen maar positief over wat hem te wachten stond. Vrijdagochtend werd hij om 8.00 uur geholpen en om 12.45 uur werd hij naar de uitslaapkamer gereden om vervolgens 3 uur later naar de afdeling terug te worden gebracht. Ik kan je zeggen het was een lange dag voor het thuisfront. Rond 17.00 uur konden we eindelijk richting het ziekenhuis. Van de arts kregen we te horen dat de operatie goed was verlopen en dat het herstel weer kon beginnen. Helaas gaat dit herstel wat minder snel dan gehoopt en dat valt ons, maar met name mijn vader erg zwaar. Hij was er zo positief ingegaan en had waarschijnlijk verwacht, dit onderga ik even en over een paar dagen ben ik alweer aardig op de been, maar dit is spijtig genoeg niet het geval. Hij gaat wel mondjesmaat vooruit maar het is meer van 2 stapjes vooruit en vervolgens weer 1 stapje terug. Hij is er erg emotioneel onder en dat is moeilijk om te zien, maar we zijn blij dat het er uiteindelijk toch uitkomt. Laten we hopen dat we morgen opnieuw een stapje vooruit kunnen doen.
MaJin, die wij pas woensdag hebben ingelicht (zonder al te veel in details te treden) is er toch ook wel aardig van onder de indruk. Ze wil graag naar opa toe, maar dit wil mijn vader op dit moment nog niet. Hij wil zich eerst nog wat beter voelen en het liefst van alle slangetjes af zijn, voordat hij zijn kleinkinderen weer wil zien. Jibin hebben we wel verteld dat opa in het ziekenhuis ligt, maar echt begrijpen doet hij het volgens mij niet. Onbewust merkt hij natuurlijk wel dat er iets speelt, maar wat precies is hem niet duidelijk. Laten we hopen dat we snel met viertjes naar het ziekenhuis kunnen, want dat zou betekenen dat mijn vader echt aan de betere hand is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten