Een zware week en een hels weekend

Schreef ik afgelopen maandag nog dat mijn vader kleine stapjes vooruit maakte, nou dat hield dinsdagnacht helaas op. Zijn situatie verslechterde en woensdag werd er besloten om hem opnieuw te opereren. We hoopte dat dit zou leiden naar een beter herstel, maar niets was minder waar. Toen mijn moeder en ik donderdagmiddag op bezoek waren, was hij ontzettend moe en hij leek erg benauwd. Op een gegeven moment kwam de verpleegkundige langs om de wond te verzorgen en hiervoor moest hij ook even uit bed. Mijn moeder en ik zijn toen even naar de gang gegaan met de bedoeling weer naar binnen te gaan als ze met mijn vader klaar waren. Dit bleef echter duren en op een gegeven moment werd de ene na de andere dokter binnen geroepen en een stemmetje in mij zei al dat dit foute boel was. En dat was het ook, want op dat moment is er besloten hem naar de Intensive Care te brengen. Die avond zijn we er nog even bij geweest, maar je kon zien dat hij het zwaar had en dat zei de verpleging ook. Hij was volledig uitgeput en op dat moment is er ook besloten om hem in een kunstmatige coma te brengen, zodat zijn lichaam alleen met zijn herstel bezig kon zijn.
Vrijdagochtend kregen we opnieuw slecht nieuws want mijn vader ging nog steeds achteruit en ze konden maar niet vinden wat er precies aan de hand was. De artsen hebben echt alles uit de kast gehaald om hem bij ons te houden. Er is een speciaal bed vanuit Vianen besteld met de hoop dat dit verlichting zou geven, maar dit sloeg helaas niet aan. Er is opnieuw een CT-scan gemaakt en het enige wat hierop te zien was, was dat er misschien een kronkel in zijn darm zat. Aangezien ze geen opties meer hadden en de machines en medicatie al op maximaal stonden, hebben ze besloten hem voor de derde keer te opereren. Ons werd duidelijk verteld dat dit een groot risico zou zijn, maar ze stonden met hun rug tegen de muur en zagen geen andere mogelijkheid. Ik kan je zeggen, de hele dag was al slopend maar dit was echt ondragelijk. Hoe langer de operatie zou duren hoe gunstiger het zou zijn, dus we hebben echt de klok vooruit zitten kijken en gelukkig kwam het verlossende woord na zo'n anderhalf uur. Hij had de operatie doorstaan, maar helaas was er weer niets gevonden. Het blijft een groot raadsel waarom mijn vader nu ineens zo ziek is geworden. De nacht zou heel kritiek zijn en er werd geadviseerd om in ieder geval met minimaal 2 personen te blijven slapen. Aangezien mijn zus in dat zelfde ziekenhuis werkt (op een andere afdeling) en zij gewoon wat sterker in haar schoenen staat is zij met mijn moeder daar gebleven en is de rest van de familie naar huis gegaan. Ik kan je vertellen het was een zware nacht, maar door de zware dag die eraan vooraf was gegaan was ik toch behoorlijk uitgeput, waardoor ik toch wat uurtjes op de bank heb geslapen. Gelukkig bleef een telefoontje uit en dit kon alleen maar betekenen dat mijn vader de nacht had overleefd MaJin en Jibin zijn door de andere opa en oma opgevangen en daar hebben zij ook geslapen, omdat wij pas laat thuis waren.

Zaterdag wilden de kinderen graag bij ons zijn, dus besloten wij ze mee naar het ziekenhuis te nemen. Aangezien we er de hele dag wel zouden zijn, hebben we de tablets en wat tekenspullen meegenomen. Wij hebben de hele dag beneden in de kantine gezeten, want de familiekamer op de afdeling is zo deprimerend dat ik daar geen minuut meer wilde doorbrengen. Op de afdeling hadden ze onze telefoonnummers, dus als het nodig was waren we er zo. Gedurende de dag zijn mijn zus, moeder en ook diverse broers en zussen van mijn vader en moeder even bij hem langs gegaan en eindelijk leek de situatie een beetje stabiel te blijven. Dit was goed nieuws, want alle reserves waren op dus er mocht ook echt niets meer gebeuren. Ikzelf was zo'n laffe kip, die het even niet op kon brengen om naar hem toe te gaan en hoe graag ik het ook eigenlijk wilde ik kon de stap gewoon niet nemen. In plaats daarvan ben ik diverse malen naar het kappelletje gelopen, waar Igor en ik ook getrouwd zijn, en heb tal van kaarsjes aangestoken en schietgebedjes gedaan. De hele dag is de toestand van mijn vader stabiel gebleven en tevens werd er ook wat vooruitgang geboekt. Nog steeds was zijn toestand erg zorgelijk, maar we hadden vandaag voor het eerst eens geen stap terug hoeven te doen en dat gaf toch wel weer wat hoop.  Om 15.30 uur ben ik met MaJin naar de bioscoop gegaan. We hadden haar al een tijdje geleden beloofd samen naar de film Frozen te gaan en aangezien ook de kids hier vreselijk onder lijden vonden we dat we dit gewoon door moesten laten gaan. Voor mij was het ook wel even lekker om er even tussenuit te zijn, maar heel ontspannen heb ik uiteindelijk niet naar de film kunnen kijken. Gelukkig heeft MaJin er wel van kunnen genieten en daar was het tenslotte ook om te doen geweest. Ook weet ik zeker dat mijn vader dit zo had gewild, want tenslotte gaan de kleinkinderen voor alles. Na de film zijn we weer teruggegaan naar het ziekenhuis en nog steeds was mijn vaders toestand stabiel. Wel slecht, maar stabiel. Opnieuw zijn mijn moeder en zus in het ziekenhuis gebleven en zijn Igor de kids en ik naar huis gegaan. Opnieuw heb ik op de bank geslapen, omdat ik dan de televisie aan kon laten staan.

Vandaag ben ik om 10.00 uur weer richting het ziekenhuis gegaan. Igor is nog even met de kids thuisgebleven en heeft ze daarna naar San en Ingrid gebracht. Opnieuw een hele dag op het ziekenhuis leek ons geen goed idee. Ik ben er lekker naartoe gewandeld, want ik kon wel een frisse neus gebruiken. Voordat ik het ziekenhuis in ben gegaan ben ik nog even naar het kappelletje gaan. Het voelt gewoon goed om daar even te zijn. Toen ik eenmaal in het ziekenhuis was zijn we samen naar boven gegaan. Ik achter mijn moeder en zus aan, maar ik heb het gedaan. Eerst nog even op de gang, maar uiteindelijk ben ik toch naar mijn vader gegaan en heb hem verteld hoe trots ik op hem ben en hoe sterk ik hem vind. Ik heb ook tegen hem gezegd dat ik er alle vertrouwen in heb dat hij het gaat halen en dat ik ontzettend veel van hem hou. Ik heb hem zelfs een kus gegeven. Ik stond te trillen op mijn benen, maar ik was wel blij dat ik het had gedaan. Eenmaal terug beneden is mijn zus naar huis gegaan om weer even op adem te komen, want ook zij had opnieuw maar weinig geslapen. Mijn moeder bleef bij mij en samen hebben we weer de hele dag in de kantine doorgebracht. Gelukkig kregen we weer wat afleiding van familieleden die langskwamen en dat was wel erg fijn. ook vandaag heeft mijn vader weer wat vooruitgang geboekt en zelfs zodanig dat de arts het verantwoord vond dat we met z'n allen weer thuis mochten slapen. Wat waren we blij met dit nieuws, want dat zeggen ze niet voor niets. Ze zeiden ook wel dat hij nog steeds heel erg ziek is en dat we nog een hele lange weg te gaan hebben, maar het lijkt dat hij toch de goede kant in gaat. Het blijft nog steeds spannend, maar voorzichtig durven we weer te hopen dat het uiteindelijk allemaal weer goed gaat komen. Na nog een bezoekje aan mijn vader (ook ik) zijn we met z'n allen naar huis gegaan. Mijn moeder blijft vannacht bij ons, want nu alleen thuis zijn is geen optie. Laten we hopen dat er morgen opnieuw goede berichten zijn.

Morgen moet ook Jibin terug naar het ziekenhuis om een foto te laten maken van zijn gebroken sleutelbeen. Op zich heeft hij er niet heel veel last van gehad, maar hij houdt zijn mitella dan ook erg goed om. Ik ben erg benieuwd hoe het geneest.