Heftige dag, nu zware hoofdpijn

Vanmorgen toog ik niets vermoedend naar mijn werk net als mijn overige collega's. Natuurlijk hadden we met dit weer liever op een terras gezeten, maar vol goede moed gingen we aan de slag. Om 13.00 uur stond er een werkoverleg gepland, maar ineens werd dit vervroegd naar 11.00 uur. Nog steeds hadden we niets in de gaten, maar hier kwam al snel verandering in. Ons werd gelijk medegedeeld dat het al een tijdje niet zo goed gaat in de huizenbranche (iets wat wij zelf natuurlijk ook wel wisten) en dat ze een reorganisatie niet langer konden uitstellen. Vandaag zouden we te horen krijgen wie wel en wie niet zouden mogen blijven. We zijn met een klein team van 9 personen en behoorlijk hecht met elkaar, dus hoe het ook zou lopen, het zou een heftige dag worden. Om gelijk uit mijn lijden te worden verlost opperde ik om als eerste te gaan. Met lood in mijn schoenen en zakdoeken in mijn hand ben ik het kantoor binnengestapt. Gelukkig werd mij, nog voordat ik überhaupt zat, vertelt dat ik mocht blijven. Waarschijnlijk door de spanning en tevens ook de opluchting heb toch even mijn tranen de vrije loop gelaten. Het voelde heel dubbel, want dit betekende wel dat er iemand anders in mijn plaats zou moeten gaan (wat een rot situatie). Vervolgens zijn om beurten mijn collega's naar binnen geroepen en uiteindelijk moeten er 4 vertrekken. Dit kwam bij iedereen heel hard aan, want dat aantal hadden we zeker niet verwacht. Er zijn dan ook heel wat tranen gevloeid en diegene die moeten vertrekken zijn ook "lekker" naar huis gegaan om alles te laten bezinken. Kortom diegene die mochten blijven, bleven achter maar de blijheid was ver te zoeken. We hebben amper nog werk kunnen verrichten en mijn hoofd barste bijna uitelkaar van de hoofdpijn. Ik kan je zeggen dit gaat je niet in de koude kleren zitten, zeker niet met zo'n fijne groep mensen om je heen. Morgen maar wat uren inhalen, want er is wel wat blijven liggen vandaag.