Het bijzondere verhaal van een zus en haar broertje

Nu ik vanaf de tafel naar onze twee kinderen zit te kijken die samen met de playmobil aan het spelen zijn, bekruipt mij de behoefte om een speciaal blog over hen te schrijven.

Een jaar geleden zaten we nog in ondragelijke spanning te wachten op het verlossende telefoontje. Jaren had MaJin hier al naar uitgekeken en ging in eerste instantie haar voorkeur uit naar een zusje, toen het moment dichterbij kwam maakte het haar echt niet meer uit of het een broertje of zusje zou worden. Als ze maar grote zus zou worden. Toen eindelijk HET TELEFOONTJE kwam en wij te horen kregen dat een lief mannetje van bijna 3,5 jaar binnenkort bij ons gezin zou horen, was ze door het dolle heen. Bij de aanblik van het eerste zwart-wit pasfotootje was ons meisje gelijk verkocht. Grapjes maken over zijn lekkere bolle wangen, was volgens MaJin absoluut not done. Zo praat je tenslotte niet over je zoon en haar broertje. Wat was ze trots dat ze nog net op de laatste schooldag voor de zomervakantie een foto van haar broertje in haar klas kon showen. De laatste wachtperiode was aangebroken en wat MaJin betreft kon het niet snel genoeg gaan. Wat had ze zin om naar China te gaan om haar broertje te ontmoeten. Gelukkig was het wachten goed te doen, omdat ze zes weken vakantie had en we allerlei leuke dingen op de planning hadden staan. Eindelijk was het moment daar en met gezonde spanning stapten we op 21 augustus in het vliegtuig dat ons naar het land van onze zoon en ook onze dochter zou brengen. Na 2 goed verlopen vluchten kwamen we op 23 augustus aan in Chengdu, waar we diezelfde dag Jibin in onze armen mochten sluiten. De eerste kennismaking tussen broer en zus was nog erg onwennig, maar MaJin kon haar ogen niet van haar broertje afhouden. Het liefst was ze gelijk met hem gaan spelen, maar haar broertje stond daar nog niet gelijk voor open. Toch merkte je al snel dat er wel een klik was tussen die twee, want ook Jibin keek regelmatig met een schuin oog naar zijn zus en hield goed in de gaten wat ze aan het doen was. De periode in China verliep vrij ontspannen en MaJin cijferde zichzelf aardig weg om het haar broertje maar naar zijn zin te maken. Gelukkig was daar ook Noah, waar ze zich regelmatig mee terug kon trekken en even haar eigen ding kon doen. Zowel MaJin als Jibin leken het in ieder geval goed naar hun zin te hebben en we waren maar wat trots op beide kids, omdat ze zich zo snel aan leken te passen naar de nieuwe situatie.

Eenmaal thuis veranderde dit wel en ze waren beiden duidelijk op zoek naar hun plekje binnen ons gezin. Dit ging niet zonder slag of stoot en heeft ook heel wat tranen gekost, maar gelukkig is het allemaal niet voor niets geweest. De afgelopen 9 maanden zijn ze echt naar elkaar toegegroeid. Ze begrijpen elkaar nu veel beter en weten van elkaar wat ze wel en niet leuk vinden. Er is echt een hele hechte en intense band ontstaan en ze zouden elkaar voor geen goud meer willen missen. Hoe bijzonder is dat; Een jaar geleden waren ze nog volstrekt vreemden van elkaar en nu zijn het echt broer en zus die ontzettend veel van elkaar houden.

Elke dag prijzen wij ons gelukkig dat wij onze tweede procedure hebben doorgezet, ook al waren er in de jaren best wel momenten dat wij het niet meer zagen zitten en de handdoek in de ring wilden gooien. Al deze mooie momenten hadden we dan moeten missen.