Afsluiting procedure Jibin

Gisteren sloten wij definitief de adoptieprocedure van Jibin af met een feestje ter ere van ons mannetje. Met familie en vrienden vierden wij het feit dat Jibin eindelijk in ons midden is en zich al aardig gesetteld heeft in ons gezin. In de zomervakantie hadden we hiervoor de locatie al uitgezocht en gezien de weersomstandigheden van gisteren waren we hier erg blij mee. Het feestje zou namelijk plaatsvinden in een soort van cafetaria met uitgebreide binnen speelgelegenheid. Om 14.00 uur zou het feestje beginnen, maar aangezien wij het nog een beetje een Chinees sfeertje wilden geven, waren wij om 12.30 uur al aanwezig om de boel wat op te leuken. Gelukkig kregen we om 13.00 uur hulp van onze goede vrienden Ingrid en San, anders hadden wij het nooit gered. Technicus San heeft onze laptop aan de aanwezige beamer aangesloten, waardoor wij de diavoorstelling van onze foto's van de reis konden afspelen. Ingrid heeft in de tussentijd geholpen met de ballonnen, vlaggetjes en lampionnen. De kinderen waren al in geen velden of wegen te bekennen, want die waren al druk aan het klimmen en klauteren. Hoewel ....., toen San de diavoorstelling draaiende had waren ze toch wel even nieuwsgierig en was dit gelijk even een mooi moment om nog even wat te drinken.

Toen alles op zijn plek hing was het tijd om de taarten alvast aan te snijden. Een andere lieve vriendin, Karin genaamd, had prachtige taarten gemaakt voor deze gelegenheid, terwijl ze daar eigenlijk mee gestopt was. Ik was daar natuurlijk super blij mee en ze vielen bij iedereen ook goed in de smaak.

Rond 14.00 uur druppelden de eerste gasten binnen en al snel liep het vol. Familieleden, de reisgroep van MaJin op een stel na, ander adoptievrienden, onze lieve campingbuurtjes, meiden van het meidenweekend (wat er overigens in het lustrumjaar bij in schiet), Jibin's tehuisgenootje Sem met zijn mama en grote zus en nog wat overige vrienden, vrijwel iedereen die we erbij wilden hebben was aanwezig. Helaas hebben we enkele afmeldingen gehad door zieke kindjes, een familieaangelegenheid en een reis naar China, maar voor de rest was iedereen er. Ik heb mijn best gedaan om met zoveel mogelijk mensen een praatje te maken en dan vooral met diegenen die we slechts een enkele keer per jaar zien of waarvan ik wist dat men verder niemand kende en ik geloof dat me dit aardig is gelukt. Wij hebben ons in ieder geval kostelijk vermaakt en ik geloof de de rest ook wel. Je zou dan op zijn minst denken dat er nu een tal van foto's volgen met gezellige plaatjes, maar blijkbaar is het erg lastig om iedereen fatsoenlijk op de foto te krijgen. Bijna op alle foto's staat wel iemand die niet blij zal zijn als ik de foto plaats, dus vandaar een summiere selectie.

Sheila, hulp bij het uitdelen van de taart

Jol, een heerlijk vrolijke en maffe meid

Sem het tehuisgenootje van Jibin samen met zijn mama

Ik samen met Sandra die nog in spanning wachten op een voorstel

Karin (die van de taarten) en Marielle van het meidenweekend Niet alleen de grote hebben zich goed vermaakt, maar ook de kids hebben we niet horen klagen. Uren lang hebben ze zich vermaakt in het klimgebeuren en van tijd tot tijd werd er even pauze gehouden voor de diavoorstelling.

Een heel mooi moment was het moment dat Jibin het handje van Sem vastpakte en hem mee nam naar al zijn cadeautjes. Samen hebben ze aandachtig de spulletjes bekeken.

Zo bijzonder om die twee weer samen te zien. In het begin was het weer even wennen, maar al snel voelde het weer meer vertrouwd. Ik hoop echt dat we contact blijven houden en dat de twee mannetjes elkaar beter kunnen leren kennen. MaJin heeft ook hele goede vriendinnen aan haar reis overgehouden en dat hoop ik ook voor Jibin. Rond 17.30 uur liep het langzaam leeg en uiteindelijk hebben wij samen met de reisgroep van MaJin en nog een paar andere gezellige mensen lekker een frietje gegeten. Wat had ons mannetje trek gekregen van al dat spelen.

Daarna zijn we de boel gaan opruimen en hebben we alle spullen in de auto gezet. Uiteindelijk waren we om 20.30 uur thuis en ons mannetje is gelijk naar boven gegaan. We hadden verwacht dat het een onrustige nacht zou worden, maar niets was minder waar. Beide kids hebben heerlijk geslapen. Alleen vanmorgen iets na zevenen werd ons mannetje wat onrustig wakker. Hij was duidelijk even van slag en hij hield mijn hand weer dicht tegen zich aan en liet zelfs een paar traantjes die ik met mijn hand af moest vegen. Toen ik hem voorzichtig begon te knuffelen en een beetje te kietelen begon hij te lachen en was het weer helemaal goed. De hele dag is ons mannetje vrolijk geweest en heeft hij lekker gespeeld met de spulletjes die hij had gekregen (of in ieder geval een deel daarvan). Van tijd tot tijd kwam hij even een knuffel vragen of gewoon wat aandacht, maar voor de rest ging het gewoon lekker. Wij hebben ook echt het idee dat we al hele goede stappen hebben gemaakt op het gebied van de hechting. Gisteren heeft hij zich uitstekend vermaakt met alle kindjes en met name zijn neven, maar met grote regelmaat kwam hij toch even Igor of mij opzoeken en dan moesten we hem even optillen en een kus geven en dan kon hij er weer even tegenaan. Zodra andere hem even wilde optillen, moest hij daar niets van weten. Wij zijn hier erg blij mee, andere misschien iets minder (grapje).

Kortom wij kunnen terugkijken op een geweldige zondagmiddag/avond en wij willen nogmaals iedereen bedanken voor alle steun in de afgelopen jaren en het tonen van jullie blijdschap nadat wij het voorstel van Jibin hadden gekregen. Hiermee komt onze procedure dan echt tot een einde en dus.................neeeeeeeee ik ga heus niet stoppen met het bijhouden van de blog. Tenslotte ben ik verslaafd geraakt aan het schrijven over onze kids en zolang er mensen blijven meelezen en ik zo af en toe een reactie krijg, blijf ik lekker doorgaan.