Speciaal voor ons meisje

Wat heb ik toch een enorme bewondering voor ons meisje. De afgelopen maanden heeft ze ontzettend veel voor haar kiezen gekregen. Eerst die onzekere maanden voor het voorstel. Dan het aftellen naar het moment dat we eindelijk naar haar broertje mogen en tevens naar het land waar ook zijzelf nu bijna 9 jaar geleden is geboren en dan op 23 augustus wordt ze van het ene op het andere moment grote zus van een drie en half jarige peuter (met al een eigen willetje). Wat had ze hier naar uitgekeken, maar wat was het in eerste instantie anders dan dat ze had verwacht. Vanaf dag een heeft MaJin haar uiterste best gedaan om het Jibin naar zijn zin te maken, maar het gezellig samen spelen bleef maar uit. Natuurlijk waren er weleens momenten dat er een leuke interactie tussen die twee was, maar over het algemeen werd ze keihard door haar broertje afgewezen en kreeg ze keer op keer de kous op haar kop. We probeerden haar uit te leggen dat dit niet aan haar lag, maar dat Jibin nog te klein is om samen te kunnen spelen en dat de taal ook nog een grote rol speelde, maar ons meisje legde zich hier niet bij neer. Ze bleef het proberen en natuurlijk raakte ze regelmatig gefrustreerd en ontzettend boos, maar ze gaf het niet op en het ziet er nu naar uit dat al haar inzet niet voor niets is geweest. Sinds een paar dagen lijkt het erop dat Jibin zijn zus eindelijk in zijn hartje heeft gesloten en heeft toegelaten in zijn leventje. Als zij hem ergens mee wil helpen of hem aan het lachen wil maken, wijst hij haar niet meer af, maar maakt dankbaar gebruik van haar hulp en lacht hij vrolijk met haar mee. Inmiddels spelen ze samen met de trein en zitten ze gezellig samen te knutselen. Wat genieten we van deze ommekeer en wat doet het ons meisje goed. Je ziet haar met de minuut groeien en wat heeft ze het dubbel en dwars verdiend. Het enige wat ze wilde was de liefde van haar broertje en die heeft ze nu eindelijk en dat maak papa en mama heel erg gelukkig (typt ze nu met tranen in haar ogen) Wat is het toch een KANJER. Nu besef ik heus wel dat het vanaf nu zeker niet altijd koek en ei zal zijn, maar de basis is gelegd.