Gelukkig, dat hebben we achter de rug.

Zoals ik in het vorige berichtje al schreef was MaJin gisteren samen met papa en tante Carmen naar het evenemententerrein van de Beekse Bergen geweest. Hier waren diverse dieren te zien, die trots getoond werden door hun eigenaren. Sommige lieten kunstjes zien en andere zaten gewoon mooi te wezen. Vorig jaar waren we hier ook naartoe geweest, maar toen was dit op het SafariPark zelf. MaJin was behoorlijk teleurgesteld, want ze had verwacht dat dit iets heel anders zou zijn. Door MaJin zelf wat foto's van de dieren te laten maken, had ze het toch nog wel een beetje naar haar zin.

Onze stoere meid heeft zelfs een hagedis vastgehouden.

's Avonds zijn we met de hele familie (van Igor) gaan eten en MaJin en ik vonden dit een prima gelegenheid om ons in het nieuw te steken.

We hebben lekker gegeten en het was erg gezellig, maar we hebben het niet heel laat gemaakt, want vandaag was de grote dag. Vanmorgen om 6.15 uur ging de wekker en zijn Igor en ik ons gaan aankleden. Al snel werd ons meisje ook wakker en is ze met ons naar beneden gegaan. Wij hebben wat gegeten (kreeg niet echt veel door mijn keel) en wat gedronken, terwijl ons meisje nuchter moest blijven. Rond 7.00 uur zijn we in de auto gestapt op weg naar het ziekenhuis. Op dat moment was ons meisje wel wat zenuwachtig, maar ze hield zich erg dapper. Kon ik van mijzelf niet echt zeggen. Om 7.15 uur waren we op de afdeling en langzaam druppelde deze vol met kindjes die aan de neusamandelen werden geopereerd of buisjes kregen.

Ons meisje was de enige waarvan de keel- en neusamandelen werden verwijderd. Ook op de afdeling was ze nog vrij opgewekt en ze vermaakte zich goed met haar DS.

Om 8.00 uur begonnen de behandelingen en MaJin was als 6de aan de beurt, dus we moesten wel even wachten. Om 9.10 uur werd ons meisje dan eindelijk naar de operatiekamer gereden, waarbij wij overigens allebei aanwezig mochten zijn. Terwijl ik tegen haar praatte werd ze met een kapje in slaap gebracht. Dit was best een akelig gezicht om te zien, want ze sloeg met haar armen om haar heen en haar benen gingen ook allerlei kanten op. Dit kon ik mij van de vorige keer niet herinneren. Toen ze eenmaal in slaap was moesten wij de kamer verlaten en werden we even naar een aparte kamer gebracht. Al snel werden we weer gehaald en ben ik naar de uitslaapkamer gegaan en moest Igor op de afdeling wachten. (zo wilde MaJin het graag) Toen ik aankwam lopen hoorde ik haar al kermen van de pijn en ik kan je vertellen dat gaat door merg en been. Wat had ons meisje veel pijn en wat voelde ik mij machteloos, echt vreselijk. Gelukkig kreeg ze opnieuw een zetpil toegediend, ook al had ze die voor de operatie ook al een gekregen. Op zich was de operatie goed verlopen en is ze verlost van haar enorme keelamandelen en nog wat aangegroeide neusamandelen, maar ons meisje was daar op dat moment helemaal niet blij mee. Ze wilde vrijwel niet drinken, want dat deed ontzettend veel pijn, maar dat was iets wat ze toch echt moest doen. Na zo'n 20 minuten werd ze wat rustiger en mochten we terug naar de kamer. De andere kindjes waren een stuk rustiger, maar daarvan was de ingreep ook minder pijnlijk geweest.

Tot groot ongenoegen van ons meisje moest ze ook nog het langst blijven en het enige wat ze graag wilde, was naar huis gaan. Uiteindelijk mochten we om 11.30 uur gaan en eenmaal thuis hebben we haar lekker op de bank gelegd. Ook toen nog ging het drinken moeizaam en ook de ijsjes wilde er niet echt in. Wat een drama en wat een pijn en verdriet. Zelfs het bezoek van de opa's en oma's die natuurlijk niet met lege handen kwamen, kon hier geen verandering inbrengen. Toen we uiteindelijk om 16.00 uur de zetpil mochten geven is ze daarna in slaap gevallen en heeft ze even ontspannen kunnen liggen. Helaas moest ik haar tussendoor wel wakker maken om een slokje te drinken, maar gelukkig sliep ze daarna nog even in. Om 17.00 uur hen ik haar opnieuw wakker gemaakt, want er moest toch echt vocht naar binnen. Uiteindelijk gaf ze de strijd op en is ze goed gaan drinken en gelukkig met resultaat. Ze merkte dat de pijn echt minder werd en ze knapte ziende ogen op. De avond zijn we goed doorgekomen en zojuist heeft ze opnieuw een pijnstiller gekregen. Ik hoop dat ze er goed op slaapt en dat het morgen een stuk beter met haar gaat, Er is niets zo erg om je meisje pijn te zien lijden en daar niets aan kunnen doen. We hebben er dan wel een calorierijk weekend opzitten, ik ben toch ruim een kilo afgevallen.