Wat een domper.

We gingen natuurlijk super blij het weekend in en we hebben het ook alle dagen ontzettend naar onze zin gehad. Ook vandaag was het weer gezellig met Ingrid, San en de kinderen. Lekker weer naar het strandje geweest, 's avonds samen een lekkere pastasalade gegeten en natuurlijk het tweede pakje uitgepakt. Deze keer werd ik verblijd met een Tena pants, voor de momenten dat ik het niet meer droog kan houden. Rond 18.30 uur zijn we aanstalten gaan maken om de boel op te ruimen en om 19.30 uur zaten we in de auto op weg naar huis. Wat waren we in een goed humeur toen we naar huis reden, maar wat sloeg dat snel om toen we voor ons huis stonden. Want jawel, weer stond de poort open terwijl wij er zeker van waren dat we deze op slot hadden gedaan. MaJin en ik zijn in de auto blijven zitten en Igor is de plaats op gelopen om polshoogte te nemen. Al snel zag hij dat er aan de zijkant een raam openstond en via dat raam zag hij dat het raam van de net geplaatste schuifpui, zo'n 3 weken geleden vervangen als gevolg van de inbraak in februari dit jaar, ingeslagen was. Igor is gelijk teruggekomen en heeft MaJin en mij naar mijn ouders gebracht en zelf is hij teruggegaan om de schade op te nemen. Ons meisje was weer helemaal van streek en neem haar dat eens kwalijk. Al snel kregen we een telefoontje (nee, niet HET telefoontje) van Igor met de mededeling dat de schade deze keer wel mee viel. "Alleen" de laptop en de fotocamera waren weg, maar aan de rest zijn ze niet toegekomen, omdat ze waarschijnlijk zijn geschrokken van het alarm. Van ons meisje hebben ze deze keer gelukkig niets meegenomen en dat vond ze erg fijn om te horen. Natuurlijk zitten we nu wel weer met schade aan de schuifpui en de nieuwe poort, maar dat wordt allemaal wel weer geregeld. Ik heb nu wel meteen gebruik kunnen maken van mijn tweede cadeautje, want ik kan iedereen wel vertellen dat ik behoorlijk over de zeik was (excuses voor mijn taalgebruik). MaJin is vanavond bij opa en oma blijven slapen en wij hebben hier de boel weer opgeruimd. Heel het huis lag vol glas. Onbegrijpelijk dat ook weer niemand iets heeft gehoord, want het moet een knal hebben gegeven. Morgenvroeg brengen wij samen MaJin naar school, zodat we de juf kunnen vertellen wat er is gebeurd en dat ze ons meisje even in de gaten moet houden. We hebben nu al schrik als we straks naar China mogen. Ik geloof dat we nu liever zouden kiezen voor thuisbezorgen i.p.v. afhalen. In ieder geval brengen we tegen die tijd alle waardevolle spullen elders onder. PS Lieve, lieve mensen ik vind het heel vervelend om er nogmaals om te moeten vragen, maar opnieuw ben ik tal van adressen kwijtgeraakt en de tijd begint nu toch wel te dringen. Willen jullie nogmaals je adresgegevens aan ons doorgeven, zodat jullie zeker niet overgeslagen worden voor het aankomstkaartje. Ik beloof dat ik ze gelijk op het externe geheugen zet, want deze laten ze toch wel staan (en ik schrijf ze in een schrift, lekker ouderwets).