En weer gaan we in het ongewis het weekend in

Vandaag was mijn werkdag en vol goede moed ging ik met een opgeladen roze telefoon naar kantoor. Gelijk mijn prive mailbox open gezet (moet in deze situatie toch kunnen) en daarna fanatiek aan de slag gegaan, want stel dat ze vandaag bellen, dan moet het nodige toch wel gedaan zijn. Tegen 12.00 uur heb ik even een mailtje naar onze reisgenoot gestuurd om te informeren of zij nog contact had gehad met Kind en Toekomst en wat ze te melden hadden. Het schijnt zo te zijn dat ze nog wachten op bericht van justitie mbt leeftijdsontheffing voor nog een kindje. Dat zou dus best om ons dossier kunnen gaan. Ik voel me bijna schuldig ook al weet ik niet eens of het echt om ons dossier gaat en daarnaast kunnen wij er helemaal niets aan doen (kon dat maar). Ze vertelden er wel bij dat als dit bericht vanmiddag nog binnen zou komen, ze de wachtende ouders vandaag nog zouden bellen. Vooralsnog was alles nog mogelijk, dus de knoop in mijn maag werd er niet minder door. In tegendeel. De uren tikten voorbij en het bleef akelig stil en toen was het ineens 17.00 uur. Alle kansen waren dus weer verkeken. We moeten het dus weer een weekend doen, zonder naam, leeftijd en klein zwart/wit fotootje. Snik, snik. Gelukkig hoeven we ons morgen al niet te vervelen, want na mijn blog van gisteren sms-de mijn nichtje gelijk dat ze wel voor wat afleiding wilde zorgen, dus daar gaan we morgen heen. Super lief van haar en we hebben er erg veel zin in.